همه ما یک روزهایی می رسد که عزممان را جزم می کنیم و با نثار عبارت گور بابای گذشته و آینده به قوه ی اختیارمان گیر سه پیچ می دهیم که ازین به بعد دیگر فقط زمان حال را بچسبد. دلیل این تصمیم یکهویی هم می تواند این باشد که در روزهای اخیر دوباره یاد اشتباهات لوس گذشته مان افتاده ایم یا دلمان برای آرزوهایی که در آینده قرار بوده به وقوع بپیوندد اما با روند فعلی منطقه و جهان باید آرزویشان را به گور ببریم، سوخته است. در اینجا آدم ها بسته به نبوغشان چند راه را پیش می گیرند. اکثر غریب به اتفاق احتمالا بعد از این افسوس خوردن و مغموم روزگار گشتن در نخستین اقدام عملی جهت یافتن معنای از دست رفته زندگی به خواندن و یادداشت برداری جملات القا کننده خوشبختی در صفحات گل منگولی مجازی، ستون های روانشناسی مجلات انگیزشی و کانال افراد مهربانی که وظیفه شان القای تفکر مثبت، بازخوانی سخنان بزرگان و البته لابه لایش تبلیغ فله ای محصولات تخصصی جلوگیری از ریزش مو و قرص های لاغری در هشتاد روز است، می پردازیم. عده ای به کلاس های یوگا و مدیتیشن پناه می بریم تا از آموزه های پاتانجلی مرحوم جهت شل شدن اعصاب و روانمان بهره گیریم. افرادی هم که کارشان بیخ پیدا کرده و وضعیت روحیشان بغرنج شده ولی همچنان پولی در بساط دارند به یک تراپی مراجعه می کنند تا شاید فرد دیگری بتواند در خلل و فرج زندگیشان جست و جو کرده و از ته و توی ذهن نا امیدشان نقطه روشن و قابل افتخاری کشف کند و به آنها عرضه دارد که: ببین! تو خیلی خوبی . خوش داریم هر روز صبح که از خواب بر می خیزیم با صدای بلند بگوییم امروز بهترین روز من است! من خوشبختم چون توانمند و باهوشم و می توانم زندگی ام را با دستان خودم تغییر دهم!... اما متاسفانه زمانی که به شعور و منطق خودمان رجوع می کنیم می بینیم در حال حاضر چندان نقطه ی قوت شکوهمند وجذابی در ما یافت نمی شود. جیب هایمان خالیست، کورسوی روابط عاطفی و دوستا نه مان در حال پت پت کردن است و وضعیت شغلیمان در مرحله ی بسیار کسل کننده ای قرار دارد. در این مرحله بهتر است کلا خیلی سخت نگیریم. به خریدن یک بسته تخمه اکتفا کنیم و با دیدن فیلمی خنده دار و آبکی در سینما از ته دل قهقه بزنیم و از این مرحله از زندگی مان گذار کنیم.
