آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند*** آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند
دردم نهفته بِه ز طبیبان مدّعی*** باشد که از خزانه‌ی غیبم دوا کنند
معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد*** هر کس حکایتی به تصوّر چرا کنند
چون حُسن عاقبت نه به رندی و زاهدی است*** آن به که کار خود به عنایت رها کنند
بی معرفت مباش که در من یزید عشق*** اهل نظر معامله با آشنا کنند
حالی درون پرده بسی فتنه می‌رود*** تا آن زمان که پرده بر افتد چه‌ها کنند
گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار*** صاحبدلان حکایت دل خوش ادا کنند
مِی خور که صد گناه ز اغیار در حجاب*** بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند
پیراهنی که آید از او بوی یوسفم*** ترسم برادران غیورش قبا کنند
بگذر به کوی میکده تا زمره‌ی حضور *** اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند
بنهان ز حاسدان به خودم خوان که منعمان*** خیر نهان برای رضای خدا کنند
حافظ دوام وصل میسر نمی‌شود*** شاهان کم التفات به حال گدا کنند
