ارائه یک فرمول‌بندی خوب برای هر مورد (کیس) می‌تواند یک مبنای عالی برای طراحی هر درماني من جمله درمان شناختی-رفتاری یا یک درمان برای سیستم‌های خانوادگی یا دیگر مداخلات باشد.
اصولا فرمول بندی موردی اي که يک رویکرد تشخیصی(دیاگنوستیک) روانپزشکی است در مورد اختلالات روانی مي باشد، شش عنصر اصلي دارد:
نا گفته نماند که در نظام تشخیص فرمول بندی موردی برای هر یک از بیماران باید دو عامل را دربر بگیرد: يکي سابقه بالینی که با دقت جمع آوری شده است و ديگر اينکه، شرحی مختصر و مفید از عوامل اجتماعی، پسیکولوژیک، و بیولوژیک که ممکن است به ایجاد اختلال روانی مورد نظر کمک کرده باشند.
