روانشناس بالینی مجرب در تهران مریم شجاعیان دکتری روانشناسی و مدرس دانشگاه

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

ارائه یک فرمول‌بندی خوب برای هر مورد (کیس) می‌تواند یک مبنای عالی برای طراحی هر درماني من جمله درمان شناختی-رفتاری یا یک درمان برای سیستم‌های خانوادگی یا دیگر مداخلات باشد.

اصولا فرمول بندی موردی اي که يک رویکرد تشخیصی(دیاگنوستیک) روانپزشکی است در مورد اختلالات روانی مي باشد، شش عنصر اصلي دارد:

1. تهیه فهرست مشکلات درمانجو.
2. شناسایی و توصیف مکانیسم های روانی که می توانند عامل ایجاد این مشکلات باشند.
3. درک نحوه ایجاد مشکلات روانی توسط مکانیسم های روانی
4. شناسایی انواع رویدادهایی که احتمالا در مشکلات درمانجو نقش داشته است.
5. شناسایی نقش این رویدادها در ایجاد مشکلات.
6. طراحی یک برنامه درمانی براساس این توضیحات و پیش بینی موانع احتمالی در طول درمان.

نا گفته نماند که در نظام تشخیص فرمول بندی موردی برای هر یک از بیماران باید دو عامل را دربر بگیرد: يکي سابقه بالینی که با دقت جمع آوری شده است و ديگر اينکه، شرحی مختصر و مفید از عوامل اجتماعی، پسیکولوژیک، و بیولوژیک که ممکن است به ایجاد اختلال روانی مورد نظر کمک کرده باشند.