توتالیتاریسم دینیِ طالبانی فقط یک نوع جامعه می‌خواهد. جامعهٔ اردوگاهی. جامعهٔ اردوگاهی، جامعه‌ای‌ست شدیداً بسته، یک‌دست، خفقان‌آور و وحشت‌ناک که در آن انسان‌ها و به‌ویژه زنان در اسارت قرار می‌گیرند. در جامعهٔ اردوگاهی، نه‌فقط بدن‌ها و کالبدهای‌مان اسیر هستند بل‌که ذهن و روان‌مان نیز در اسارت قرار دارند. جامعهٔ اردوگاهی، جامعهٔ وحشت و جامعه‌ای پر از قوانینِ ضد انسانی است. قوانینی که وضع شده‌اند تا حیاتِ فیزیکی و ذهنیِ انسان‌ها و به‌ویژه زنان را بیش‌تر کنترل و خفه کنند.
ط‌البان جامعهٔ افغانستان را به یک جامعهٔ سراسر اردوگاهی تبدیل کرده‌است. همهٔ ما قربانی و محکوم هستیم. قربانی‌ای سیاست‌ها و قوانین انسان‌ستیزِ اسلامی و محکوم به پیروی از این قوانین وحشت‌ناک. خشم‌وپشم نماد جامعهٔ اردوگاهی‌ِ افغانستان است. خشم همان قوانین خشن و پشم نیز همان مجریان پشم‌آلوی قوانین هستند. به‌عبارتِ دیگر خشم همان اسلام است و پشم نیز همان مردسالاری. جامعهٔ اردوگاهی جامعه‌ای که در آن دین و مردسالاری دست‌به‌دست‌هم داده تا حیاتِ ذهنی و فیزیکی انسان‌های‌اش را سرکوب کند و بکُشد. قانون حجاب، یکی از نمونه‌های بارزِ جامعهٔ اردوگاهی‌ست. قانونی که حق حیاتِ انسانیِ زنان را می‌گیرد و مجالی فراهم می‌کند تا زنانی که فراتر از این قوانین خشن گام برمی‌دارند، بدون چون‌وچرا موردِ مجازات پشم‌آلوها قرار بگیرند. در جامعهٔ اردوگاهی قوانین نه برای احترام به حقوق انسانی بل‌که به‌خاطر تعلیق و سلب حقوق انسانی است.
