اپلای به زبان ساده | آموزش اولیه مهاجرت تحصیلی

توی این دوران جلوی هر دانشجو رو بگیری بگی برنامه ات برای آینده ات چیه ؟ خواهد گفت ولم کن بابا ! کدوم آینده؟ اگر بهش بگی برنامه یا علاقه ای برای اپلای یا مهاجرت تحصیلی داری یا نه ؟ چشماش گرد شده با نگاهی عاقل اندر سفیه خواهد گفت معلومه که دارم...من رو چی فرض کردی ؟

اما حالا این اپلای که میگن چیه ؟

به طور کلی Apply به معنای به کار بردن و صرف کردن هست. اما وقتی این فعل در امور دانشگاهی به کار بره یعنی درخواست ثبت نام در دانشگاه نامبرده. البته این فعالیت‌ها شامل فرایند زیاد نامه نگاری و کاغذ بازی های زیادی می باشد. اما به طور کلی این اقدامات روش های متفاوتی دارد که در زیر به توضیحاتشون می پردازیم.

روش های ثبت نام :

1-Normal sign in

ثبت نام عادی یا نرمال که متداول ترین نوع ثبت نام هست. این ثبت نام با روش مستقیم در خواست به دانشگاه صورت می گیرد. برای این ثبت نام با در دست داشتن شناسنامه و کارت ملی اععع ببخشید با در دست داشتن روزمه کامل خودتون یا ایمیل و نامه کردن اون به دانشگاه مدنظر درخواستتون رو اعلام می کنید. بعد از اون امکان داره جز Membership های ورودی آزاد یا ورودی بورس تحصیلی بشید. قاعدتا ورودی آزاد هزینه های گزافی برای ثبت نام رو در بر خواهد داشت. توجه داشته باشید بیشتر دانشگاه ها برای این نوع ثبت نام نیازمند نمره GRE هستند. ( در پایین توضیح داده می شود)

2-Position sign in

در این نوع ثبت نام تعداد دانشجویان بسیار کمتری نسبت به حالت قبل انجام میشه. چرا که کلا ثبت نام موقعیتی هست. مثلا یکی از اساتید نیاز به *RA یا **PA داره، درخواستش رو از طریق رسانه های دانشگاه اعلام میکنه. قاعدتا ورودی های اون بیشتر 1 الی 5 نفر و عمدتا برای فوق لیسانس یا فوق دکترا انجام میشه. اما میشه گفت یکی از بهترین نوع ورودی هاست. چرا که در بعضی اوقات شامل Fund های مختلفی میشه. البته عمده این موقعیت ها هم مصاحبه های سختی داره.

3-Request sign in

در این نوع ثبت نام که Field request هم گفته میشه شما برای یک موقعیت کاری یا یک زمینه تحقیقاتی- تحصیلی درخواست اپلای در دانشگاه مقصد می کنید. در واقع شما از کار های استاد اون دانشگاه خوشتون اومده و دوست دارید زیر دستش کار کنید. پس درخواستتون رو براش می فرستید تا اون استاد شما رو فرا بخونه. ( در خیلی از موارد این نوع در خواست توصیه شده هستند. مثلا دانشجویی شریف میخونه و استاد شریف اون رو برای دوستش در دانشگاه اون ور آب می فرسته)

آزمون GRE یک نوع آزمونی شبیه کنکور خودمون اما این آزمون فقط نمره بهتون میده. دیگه ثبت نام توی دانشگاه هایی که قبولش دارند دست خودتونه.

* دسیتار تحقیقاتی یا Research Assistant (RA) نوعی از دستیار هست که در امور تحقیقات کمک یار اساتید کار و همکاری میکنه. قاعدتا نتایج تحقیقات به نفع هر دو هست.

** دستیار پروژه یا Project Assistant (PA) کسی هست که در پروژه های کاری که به دانشگاه محول شده کمک می کنه.

اما هزینه ها از کجا میان ؟

بستگی به نوع اپلای کردنتون داره. اگر ورودی آزاد باشید دانشگاه ازتون یک مقدار پول هم میگره؛ اگر ورودی عادی باشید دانشگاه شاید پول نگیره ولی خرجتون توی کشور بیگانه دست خودتونه. اما اگر full fund باشید از سوی اسپانسرتون( حالا میتونه دانشگاه مقصد ، مبدا ، وزارت علوم ، استعداد های درخشان ، شرکت ها و...) هزینه خورد خوراک و زندگیتون هم داده میشه! نوع های متفاوتی از fund هست که در تعریفات متفاوتی دارند.

اما برای اپلای چه کنیم ؟

اپلای در مقاطع مختلف صورت میگیره...ممکن هست وسط دوره تحصیلاتتون موقعیتش پیش اومد و راهی دانشگاه دیگه شدید. اما بیشتر افراد حد فاصل کارشناسی و کارشناسی ارشد و یا بین کارشناسی ارشد و دکترا اقدام به اپلای کردن میکنن.

اما چرا کارشناسی نه ؟

در واقع دوره کارشناسی در بیشتر کشور ها یک سری دروس یکسانی هست که دانشجو ها باید بگذرونند. مثلا هیچ فرقی نمیکنه که شما فیزیک1 رو توی دانشگاه های ایران باشید یا دانشگاه های اروپا! به طور معمول در هردو منبع درسی کتاب فیزیک هالیدی و یک سری اصول یکسان آموزش داده میشه.

کار اصلی از کارشناسی ارشد شروع میشه که شما تولید علم ، یعنی تحقیق کردن رو شروع می کنید. در اون مقطع نیاز به هزینه سنگین پژوهشی ، دستگاه پیشرفته آزمایشگاهی ، حمایت های اساتید و... نیاز دارید که بهترین نقطه برای اپلای کردن هست.

از هرکس که بپرسید " من در طول تحصیل کارشناسی خودم در ایران چکار کنم تا در آینده به خارج بروم؟" به شما بی برو برگشت خواهند گفت : معدل خودت رو بالا ببر !

شما نمیدونید معدل کارشناسی چقدر معجزه میکنه ! البته قبل اون خود اسم دانشگاه هم تاثیراتی دارد که موجب میشه اعتبار شما رو موقع درخواست بالا ببره. پس سعی کنید در کنکور دبیرستان هم کم نذارید!

هیچ کسی از بچه های کارشناسی انتظار تحقیقات نداره! گرچه انجام اون هم به اعتبار شما اضافه خواهد کرد ولی واقعا انجامش سختی خاصی داره که به همین راحتی هم نیست.

بچه های کارشناسی ارشد و... هم میدونن اگر قراره برای دوره بعدیشون اپلای کنن هر چقدر که توی کارشناسی به نمره اهمیت میدادن ، حالا باید به تحقیقات اهمیت بدن. این دوره یک جوریه که می بینید یک فردی توی دو سال بلیط پرواز خودش رو رزرو میکنه.

نکته مهمی هم که اهمیت بالایی داره تسلط به زبان انگلیسی هست. داشتن مدرک IELTS یا TOEFL میتونه رزومه خیلی خوبی برای شما بسازه. همچنین نوشتن انگیزه نامه (نامه ای که از هدفتون برای مهاجرت صحبت می کنید) و حضور در مصاحبه های تحصیلی نیاز به سطح روانی از زبان انگلیسی دارند. نمره قابل قبول برای اپلای تحصیلی آیلتس +7 و تافل +90 هست.

حالا نوبتی باشه نوبت ایمیل زدن میرسه. باید ایمیل اساتید و دانشگاه‌هایی که توی حوزه مورد علاقه شما کار می‌کنند بدست بیارید و شروع کنید به ایمیل زدن. ایمیلی حاوی توصیه نامه از اساتید قبلی‌تون، رزومه* و انگیزه نامه تا به دانشگاه/استاد مقصد بفهمونید که چقدر برای رفتن پیششون اشتیاق دارید. این خیلی مهمه که ایمیل در وقت مناسب (برخی دانشگاه ها بازه‌ای رو اعلام می‌کنند) یا برای پوزیشن مناسب (برخی اساتید پوزیشن مخصوصی رو ارائه میدن) ارسال بشه. البته برخی دانشگاه‌ها در سایت خودشون فرم ثبت نامی رو قرار میدن که میشه(یا باید) با پر کردن اون فرم درخواست خودتون رو بدید.

*رزومه فرمی از کارهایی هست که شما در طول عمر تحصیلی/کاری خودتون انجام دادید. قرار نیست خیلی هم خاص و پر پیمون باشه. فقط قراره هدفمند و اصولی نوشته شده باشه.

بهترین کشورها برای اپلای ایرانیان

نمیشه به صورت قطعی گفت کدوم کشورها بهترین گزینه هستند. چرا که کشورهای پیشرفته هزینه زندگی زیادی رو دارند و کشور کشورهای درحال پیشرفت بورس های تحصیلی کمی رو ارائه میدن. اما لیست زیر چشم‌انداز خوبی بهتون میده:

• ایتالیا: کشوری ارزان قیمت، دارای بورس تحصیلی فراوان و روابط خوب با دانشگاه‌های ایران
• استرالیا: کشوری مهاجر پذیر، مناسب برای مهندسین و پزشک‌ها، نرخ بالای دستمزد
• کانادا: سطح دانش بالا، تعداد زیاد دانشگاه های سطح اول، پذیرش بهتر دانشجویان ایرانی
• آلمان و هلند: هزینه آموزش کم(حتی رایگان برای آلمانی زبانان)، کاریابی آسان، خوش برخورد با مهاجرین
• نروژ و سوئد: دارای دانشگاه های برتر، تعریف بورسیه های تحصیلی فراوان

فرش قرمزی پهن نشده!

اگر از دانشگاه های تهران که بگذریم ( حتی در اون جاها هم ممکنه همچین اتفاقی بیوفته) در دانشگاه های دیگه ایران فرش قرمزی برای کسی که برنامه تحصیل در خارج داره پهن نشده. واقعا مسیر خیلی سختی دارید که حتی ممکنه بعضی از اساتید در دادن Recommendation یا توصیه نامه اکراه بورزند. دولت هم گرچه بعضی بورس تحصیل رو از سمت خودش تعریف کرده بود ( الان به دلیلی گرونی دلار خیلی کمتر شدن) ولی اصلا دوست نداره نیروی کاری خودش به خارج از کشور خودش بفرسته! پس تا دلتون بخواد جلوتون سنگ میندازن.

بریم برگردیم یا برنگردیم ؟؟؟؟

یک سوالی که توی ذهن همه هست سوال بالا نیست. :) سوالی که توی ذهن همه است اینه که آیا اگر بریم میتونیم بر نگردیم ؟ واقعا این بستگی به نوع اپلای و رشته تحصیلتون داره. شاید یکی بهتون بگه مثلا رشته های محض توی ایران بازار کار نداره ، چیزی که توی ذهنتون تداعی میشه اینه که حتما توی خارج بازار کار هست. ولی واقعا این تصور غلطی‌ هست. خارج بهشت نیست! اونجا هم رشته ها کاربردی و غیر کاربردی دارند و تفاوت های شغلی بسیار زیادی وجود داره. جدای از کاربردی بودن ، در بعضی رشته ها محدودیت هم وجود داره. مثلا عملا اپلای فیزیک هسته ای/ حوزه‌های انرژی یا مهندسی جنگ افزار یا مهندسی کامپیوتر گرایش امنیت غیر ممکنه؛ چون این رشته ها ، رشته های خاصی محسوب میشن؛ یا در کشور های آمریکایی مدرک پایه پزشکی دانشگاه های ایران رو قبول ندارند. پس همه اش به شما و خاکی که بر سر می کنید مربوطه!

غم دوری و وطن پرستی کجا رفت ؟

همه میدونیم وطن به ما نیازمنده. در واقعا این که اعصاب سازش با یک ساز و کار غلط رو داشته باشید قطعا وطن بهترین گزینه است. حتی شاید بعد از مدتی از برگشت اصلا به شما اهمیت داده نشه.شاید در جایگاه درستی قرار نگیرید. شاید بهتون کم محبتی بشه ولی واقعا بدونید ایران کشور شماست. برای شما هزینه کرده و افرادی که بهشون هموطن میگن به شما نیازمندند. من می دونیم همه ما متفق القولیم که کسی که نسبت به اطرافیانش بی اهمیته از قدرت عقل درست حسابی برخوردار نیست. هیچ کدوم از دوستان و هموطنان رضایت قلبی دور از خونه موندن رو ندارند. ولی آنقدر این خونه از پای‌بست ویران است که همچین مشکلاتی به وجود میاد. ما نه سگ انگلیسی‌ها هستیم و نه آلت دست آمریکایی‌ها ، از کار کردن برای اروپایی ها هم لذت خاصی نمی بریم. ما فقظ اون کبوتریم که دگر آشیان نخواهد دید : پس قضا همی بردش تا به سوی دانه و دام

حرف آخر

همه چیز خارج نیست. همه چیز ایران نیست. ته همه این ها قراره از ما آدم بسازه. مهم نیست که شما کجای جهان باشید، چه توی یک روستا کوچیک چه توی یک شهر بزرگ یک کشور پیشرفته ، مهم این هست که زندگی خوبی رو بسازیم و انسانیت رو در زندگی مون جاری کنیم. کلی آدم هستند که توی ایران موندن و زندگی لذت بخشی رو توی اینجا ساختن...و کلی دیگه رفتند و برنگشتن ولی از زندگی راضی نبودند.....

همانا که انسان همیشه از شرایط کنونی راضی نیست......

حسن ختام:

قایقی خواهم ساخت،
خواهم انداخت به آب.
...
هم‌چنان خواهم راند.
نه به آبی‌ها دل خواهم بست
نه به دریا-پریانی که سر از خاک به در می‌آرند

پی نوشت مهم:

پست بالا حاصل جمع آوری مطالب از اساتید، افراد محصل در خارج و سایت‌های مختلف هست. درسته که شرکت‌های مختلفی در عرصه مهاجرت تحصیلی فعالیت می‌کنند ولی قصد من از نوشتن این پست، ترسیم چشم‌انداز ابتدایی ، آشنایی اولیه با مهاجرت و مقدمه ای برای شروع کار بود. اگر قصد جدی دارید حتما با مشاورین و افراد خبره بیشتری گفتگو کنید.