سلام دوستان عزیز
دارم تلاش میکنم که با خودم کنار بیام که نوشتن می تونه به درکم از مطلب کمک کنه
یعنی بگذار قصه را از اول بگم
یه مدتی هست که دارم تلاش می کنم تا بتوانم برای اینستاگرامم تولید محتوا کنم. اما چیزی که در درون من مزاحم تولید محتوا می شه همین ارتباط برقرار نکردن است ، همین کمال گرایی ، همین ترس از اینکه پذیرفته نشوم و این که مطلب مورد پست واقع نشه. این افکار مزاحم در هر جا و هر کار و هر موقعیتی مزاحم شروع کردن میشه. البته این را بدونید که اگر این افکار نباشه هم آدما بدون توجه به عواقبی که ممکنه در انتظارشون باشه دست به کارهای خطرناک خواهند زد ، اما باید توجه داشت که بتوان این افکار و این نشخوارهای ذهنی را تحت کنترل قرار بگیره.
پس جرات و شهامت را با بی کله بودن نباید قاطی کرد، به قول معروف گاهی فرار کردن خودش یک شهامت است. اما چیزی که در این رابطه باید دانست این است که این ترس و دودلی در وجود انسان برای مقابله با خطرات محیطی است که انسان آمادگی جهت نشان دادن عکس العمل مناسب را داشته باشد. پس ترس باعث آمادگی برای عکس العمل در برابر خطرات و شهامت انجام عکس العمل مناسب در زمان است. گاهی این ترس بقدری پیش میره که شهامت عکس العمل را از خیلی از آدمها میگیره.
حالا اینها برای زندگی در محیط است ، اما چرا در فضای مجازی دچار ترس می شیم که نهایت آسیبش بسته شدن حساب کاربری است و یا حتی ندیدن پست و یا ... که فکر نمی کنم آسیب چندانی به زندگی آدم بزنه، البته چرا برای کسانی که غرق در فضای مجازی هستند از دست دادن یک فالوور هم خودش از دست دادن یک زندگی و یا عمر است!!!!!!!!!
پس فکر کنم با این حرفا باید جرات پیدا بکنم؟!
اما این طور ممکنه نشه چرا؟
کسی می تونه کمک کنه؟
