من مهاجرت نمی کنم
برخلاف دوستان و اطرافیان و عمده فارغ تحصیلان من خیال رفتن ندارم شاید دلیل این تصمیم من ترس باشد شاید تنبلی باشد. ترس از غربت و شکست و تنبلی از تلاش برای هزار یک مکافاتی که مهاجرت نیاز دارد.
ولی شاید هم چیزی میدانم که اگر همه کسانی که به مهاجرت فکر میکنند میدانستند آنها هم از رفتن پشیمان میشدند حس میکنم وظیفه دارم دلیل نرفتنم را با دیگران به اشتراک بگذارم :
من نمیروم چون اینجا را دوست دارم چون خانواده ام را دوست دارم چون حال هوای اسفند ماه با شور شوق نوروزی رو دوست دارم چون چهره های ایرانی را دوست دارم چون حاضرم برای بهتر شدن اوضاع ایران جانم را هم فدا کنم جنگیدن و کشته شدن در راه وطن را با ارزش و جالب میدانم
به کجا میخواهم برم؟ برم که چه داشته باشم ؟ پول ؟ استقلال مالی ؟کار ؟ کیرم تو پول و استقلال مالی .علم ؟ به نظرم در هر جای جهان انقدر شرایط مهیا هست که شما از علم آموزی متوقف نشی.
اسایش و ارامش ؟بعید میدانم برای من مهاجرت ارامشی بیشتر از قدم زدن در تپه های اطراف قزوین فراهم کند .دیگر چه میماند ؟ برای منکه ارامشم را در طبیعت روستایم پیدا کرده ام ،علم اموزی و توسعه فردی را منوط به مهاجرت نمیدانم، پول اولویت چندمم است و مرگ در راه وطن رو جالب میدونم مهاجرت چه چیزی دارد ؟؟
