خب، سلام.
امروز 2 مهر سال 1400، ساعت 12:25 دقیقه ظهر، توی قطار نشستم و دقیقا همین الان صدای بوق قطار به گوش رسید.
چه حس خوبی. سفر منظورم نیست ها؛ سفر عادی که نیست انقدر ذوق دارم، قراره برم دزفول اولین موزیکم رو ضبط کنم.
راستش...
اره خب، یدونه بچه شر باهامه، داره اذیت میکنه؛بین نوشته ها مدام استپ میکنم.
میگفتم،
راستش حس خیلی خوبیه، اینکه میخوام اولین موزیک رو ضبط کنم و...
و خدا یا بکشه یا آروم کنه این دلقک هارو، سرویسم کردن/:
میگفتم، حس خیلی خوبیه که میخوام اولین موزیک رو ضبط کنم و بفرستم برای استعداد یابی‌ای که میگن هفته دیگه برگزار میشه.
راستش هنوز انتخاب نکردم کدوم موزیک رو ضبط کنم. اینو اگه به مهدی یا به بابام بگم از شدت عصبانیت منو سیاه و کبودم میکنن :(
مهدی کیه؟ رفیقمه به شما چه، بهتون نمیدم.
حالا چرا سیاه و کبودم میکنن؟
بابام، چون خیلی رو مخش راه رفتم که هزینه ضبط رو بده بهم و اون اصرار داشت که اول رو صدات کار کن و من میگفتم استودیویی درستش میکنن?
بهش گفته بودم هفته دیگه استعداد یابیه و ازم پرسید حالا انتخابت میکنن؟ گفتم نمیدونم.
الان اگه بهش بگم حتی نمیدونم چی میخوام بخونم کمربندش رو در میاره میگه منو مسخره کردی؟?
ولی مهدی چی؟ شوقم رو هزاربار واسه مهدی به تصویر کشیدم و هزارتا برنامه چیدم، الان اگه بگم نمیدونم کدوم رو میخوام بخونم با اون لحن سرشار از نا امیدیش بهم میشه "جدی میگی؟"، البته مهدی میخونه اینو، ولی امیدوارم بعد از ضبط ترک...!!
ولی خب سوال، دقیقا قراره چی بخونم پس؟
جواب، توی قطار انتخاب میکنم.
باقیش بمونه واسه بعد.
مراقب خودتون باشید، خدانگهدار.
