تقریباً یک سال از انتشار پادکستی میگذره که کتاب «دوستان، عاشقان و این هیولاهای وحشتناک» نوشته متیو پری رو معرفی می کرد. کتابی که حتی هفته ها بعد از خوندنش، ذهنم درگیرش بود. یه جورایی احساس میکردم بخش هایی از زندگی متیو شبیه به منه—مخصوصاً وقتی فهمیدم اون هم مثل من ۱۹ اگوست به دنیا اومده! انگار این شباهت باعث شده بیشتر بهش احساس نزدیکی کنم.
این کتاب یه زندگینامه ی صمیمیه که خوندنش خسته ات نمیکنه. متیو آنقدر راحت و صادقانه از زندگی خودش میگه که انگار دارید با یه دوست قدیمی گپ میزنید. یه بخشی از کتاب که همیشه با من میمونه، این حس همدردیه که با نویسنده پیدا میکنی؛ اینکه میبینی حتی شهرت و ثروت هم نمیتونه در برابر غول اعتیاد کمترین کاری بکنه. انگار قدرت این هیولا از اون چیزی که فکر میکنی بیشتره...
متیو خیلی زیبا و تأثیرگذار داستان زندگیش رو تعریف میکنه، طوری که بعضی جملات کتاب هیچوقت از ذهنت پاک نمیشن. و حالا، با غم و افسوس به این فکر میکنم که دیگه متیو بینمون نیست. یه حس عجیبیه... انگار اون هیچوقت فرصت نکرد واقعاً زندگی کنه، چون همیشه درگیر جنگ با اعتیاد بود. اعتیادی که فرقی نمیکنه تو کی هستی—پولدار باشی یا فقیر، مشهور باشی یا گمنام. وقتی اسیرش میشی، رهایی تقریباً غیرممکن به نظر میرسه...
