موضوع شماره ۲: اگر آدم‌ها جاودانه بودند، آیا زمان ارزش خود را از دست می‌داد؟

تصور کن که هیچ‌کس قرار نبود بمیرد. نه تو، نه من، نه هیچ‌کس. جاودانگی، در نگاه اول شاید به نظر موهبتی بی‌نقص بیاید، اما وقتی عمیق‌تر فکر می‌کنی، متوجه می‌شوی که این وضعیت، همه‌ی آن چیزی را که به زندگی معنا می‌دهد، از بین می‌برد.

من از همان ابتدا با این حقیقت بزرگ شده‌ام که زمانم محدود است و قرار است روزی بمیرم. ذهنم به شکلی ساخته شده که تمام تصمیماتم را بر اساس این محدودیت می‌گیرم. برایم سخت است که تصور کنم اگر جاودانه بودم، چگونه فکر می‌کردم یا چه اولویت‌هایی داشتم. برای من، ارزش لحظات از اینجا می‌آید که می‌دانم روزی تمام خواهند شد.

امروز اگر معشوقت برای تو وقت می‌گذارد، این لحظات ارزش دارند، چون او هم مثل تو می‌داند که زمانش محدود است. وقتی کسی برایت چند ساعت از روزش را اختصاص می‌دهد، در واقع دارد چیزی ارزشمند را به تو می‌بخشد—بخشی از عمرش که دیگر بازنمی‌گردد. اما اگر بی‌نهایت عمر داشت، این لحظات دیگر چه معنایی داشتند؟ درست مثل این است که پدرت صاحب ثروتی بی‌نهایت باشد و برایت جت شخصی بخرد. تو خوشحال می‌شوی، اما ته دلت می‌دانی که این هدیه بهایی برای او نداشته است. حالا تصور کن که کسی برایت زمان می‌گذارد، اما آن زمان بی‌نهایت است. دیگر هیچ اهمیتی نخواهد داشت.

ما در زندگی هر تصمیمی که می‌گیریم، بر اساس یک حقیقت بنیادین است: زمان ما محدود است. وقتی می‌خواهیم کاری را انجام دهیم، در واقع داریم انتخاب می‌کنیم که چه چیزی را در این عمر محدود تجربه کنیم. اگر این محدودیت وجود نداشت، دیگر تصمیمی هم معنای خاصی نداشت. تصور کن که کتابی در دست داری که تعداد صفحاتش بی‌نهایت است. چه دلیلی دارد که امشب چند صفحه‌اش را بخوانی؟ می‌توانی هر وقت بخواهی آن را بخوانی، پس چرا باید اصلاً اهمیت بدهی؟

جاودانگی می‌تواند باعث شود که ارزش‌ها از بین بروند. اگر برای رسیدن به چیزی بی‌نهایت فرصت داشته باشی، آیا هنوز هم برای به دست آوردنش تلاش می‌کنی؟ اگر می‌توانی هزاران سال بعد هم عاشق شوی، آیا امروز عشقی برایت مهم خواهد بود؟ اگر هیچ‌وقت نمی‌میری، آیا هنوز هم دلیلی برای جنگیدن و معنا دادن به لحظات زندگی وجود دارد؟به نظر من، این زمان است که به همه‌چیز معنا می‌دهد. ما آدم‌ها برای این تلاش می‌کنیم، برای این می‌جنگیم، و برای این عشق می‌ورزیم که می‌دانیم فرصتمان محدود است. این آگاهی که یک روز دیگر زنده نخواهیم بود، همان چیزی است که هر لحظه را خاص می‌کند.

جاودانگی شاید رویای انسان باشد اما محدودیت است که زندگی را زیباتر می‌کند.

زندگیزندگی را زیبا می‌کند.