«فرحه» ۲۰۲۱ اثر دارین ج. سلّام
فَرحَه یکی از آثار مهم سینمای امروز درباب اشغال فلسطین است و خانم ج. سلّام نیز کارگردانی که فرحهْ نخستین فیلم بلندش است. ج. سلام یادآور سینماگران زنِ انقلابی دههٔ ۷۰، ژوسلین صعب و هینی سرور است؛ اما با این تفاوت که نه انقلابیست و نه مبارز، بلکه مورد پست گفتمان دموکراتهای آمریکاییست بهطور ضمنی هم حتیٰ به همجنسگرایی اشاره دارد و از نتفلیکس پخش میشود و... اثرْ در وهلهٔ نخست، به مصاعب دختران فلسطینی در بافتی سنتی میپردازد، امری که یکی از مهمترین مؤلفههای دو فیلمساز چپِ فمینیستِ نامبرده نیز بود؛ اما با زبان بیانیِ لطیفتر و اختهتری به این مقوله میپردازد؛ هم به آن و هم به صهیونیسم. بهتر بگویم، فرحه بیشاز اینکه اثری درباب مقاومت و مبارزه باشد، اثری دربابِ تراژدیای است که بر مردم ستمدیدهٔ فلسطین اعمال شده. اثر از منظر تکنیکی قابل قبول بوده اما در بعد عاطفی، بسیار احساساتگراست و عواطف انسانی مخاطب را نشانه میگیرد و پیامش نه مقاومت است و مبارزه، بلکه مرگ بر جنگ و خونریزی و آتشبس، و در نهایت زندهباد یک زندگیِ ساده و احترام به حقوق زنان و همجنسگرایان؛ شاید بزرگترین مشکل بنده با اثر، از منظر گفتمانی و ایدئولوژیک باشد. اما در موقعیت جنگیِ مختلطِ گرم و نسلکشی فلسطینیان توسط رژیم فاشیستی اسرائیل و جنگ سردِ رسانهای امپریالیسم آمریکا و نتفلیکسها و دیزنیها، مقابلهٔ ایدئولوژیک با ساخت آثاری اینچنین واجب نیست؟! حال بماند که چقدر این اثر صهیونیستها را کفری کرده باشد و عرب را خوشحال؛ آیا باید به فیلمی که سرمایهگذارانش کشورهای خائن به مقاومت، همچون اردن و عربستان سعودی باشند و از آن طرف سوئد و در نهایت هم از نتفلیکس پخش شود و به اسکار راه پیدا کند و جوایز جشنوارههای غربی را ببرد، خوشبین بود؟! قضاوت با خودتان...
#آزاد_باد_فلسطین
#زنده_باد_مقاومت
