هیچ کشف بزرگی در خلأ اتفاق نیفتاده، هیچ شاهکاری حاصل نبوغِ یک نفره نبوده است. هر پیشرفت علمی، هر جهش فکری و هر دستاوردی که مرزهای دانش و هنر را جابهجا کرده، حاصل کار تیمی بوده است؛ حتی اگر در نگاه اول، به نام یک فرد ثبت شده باشد.
فیلسوفان، دانشمندان و مخترعان، چراغ راه را از نسل قبل گرفتهاند و آن را به دست نسل بعد سپردهاند. سقراط راه را برای افلاطون گشود، افلاطون بر شانههای او ایستاد و ارسطو را پرورش داد. نیوتن، همان که قوانین حرکت را صورتبندی کرد، خودش اعتراف کرد که “بر شانههای غولها” ایستاده است. انیشتین، نظریه نسبیت را بدون مفاهیم ریاضی لورنتس و مینکفسکی نمیتوانست بسط دهد. استیو جابز اگر تیمی از مهندسان و طراحان فوقالعاده نداشت، هیچگاه نمیتوانست مفهوم «محصولات جادویی» را به واقعیت تبدیل کند.
حتی هنر، که شاید عرصهای فردی به نظر برسد، بدون تعامل و الهام گرفتن از دیگران رشد نمیکند. پیکاسو بدون مواجهه با هنر آفریقایی و تأثیر از سزان، کوبیسم را نمیآفرید. حافظ بدون فردوسی، رودکی و خیام به این جایگاه نمیرسید. هر شاهکار، حاصل دیالوگی میان ذهنهای بزرگ است.
در دنیای امروز هم، هیچ موفقیتی به تنهایی ممکن نیست. هر استارتاپ موفق، تیمی از نوابغ را پشت سر خود دارد. هر نوآوری در پزشکی، حاصل دههها پژوهش گروهی است. در سازمانها، در کسبوکارها و در زندگی، تنها زمانی میتوانیم مرزها را جابهجا کنیم که بدانیم موفقیت، نه یک سفر انفرادی، بلکه یک صعود جمعی است.
پس اگر جایی دیدید که کار تیمی دستکم گرفته میشود یا موفقیتی صرفاً به نام یک نفر نوشته میشود، یادتان باشد: هیچکس به تنهایی جهان را تغییر نداده است. ما همه بر شانههای یکدیگر ایستادهایم.
