این یادداشت را به مناسبت روز جهانی زنان شاغل می‌نویسم؛ امروزه حضور زنان در مناسبات اقتصادی از اهمیت بالایی برخوردار است. چون 50درصد از جمعیت جامعه ایران را زنان تشکیل می‌دهند. بنابراین هر چه درصد بیشتری از زنان در اقتصاد فعال باشند، توسعه پایدار اقتصادی را شاهد خواهیم بود.
نکته دیگر اینکه ورود زنان به عرصه اقتصادی به معنای به ثمررسیدن هزینه مالی و معنوی‌ای است که جامعه بابت تحصیل و رشد زنان پرداخته است. همچنین فعالیت اقتصادی زنان مساوی با حضور بیشتر در اجتماع و ادای دین آنها به کشورشان است. ضمن اینکه توسعه فردی و اجتماعی زنان در گرو فعالیت اقتصادی است. چون به افزایش دانش و آشنایی آنها با مسائل روز منجر می‌شود که در کار و در تربیت فرزندان کمک زیادی به آنها می‌کند.
تبعیض مثبت جنسیتی راهکار مشکلات نیست
هرچند معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری، طی سال‌های اخیر اقداماتی جهت تسهیل حضور زنان در جایگاه‌های اقتصادی و... داشته اما هنوز مسائل زیادی پابرجاست. من به‌عنوان زنی که بیش از نیمی از کارکنان شرکتم را زنان تشکیل می‌دهند، دو مشکل عمده را مانع اشتغال زنان می‌دانم.
یکی بحث نگهداری از فرزندان در دوران کار است. زنان حاضر در شهرهای کوچک به دلیل ساعات کاری کوتاه‌تر و همزمانی حضور کودک در مهد با ساعات کاری مادر، کمتر دچار این چالش هستند اما زنان حاضر در شهرهای بزرگ به دلیل ساعات کاری طولانی‌تر و کمبود مهدکودک مورد تایید و کمبود افراد متخصص برای نگهداری کودکان و دستمزدهای بالای پرستاران، چالش اساسی در این زمینه دارند.
مشوق‌هایی برای کارفرمایان
درحالی‌که در بسیاری از کشورها مراکز استانداردی برای نگهداری از کودکان مادران شاغل ایجاد شده و مادر در ساعاتی چون زمان ناهار یا اوقاتی دیگر می‌تواند به فرزندش سر بزند. هزینه پرستار و هزینه این مکان‌ها هم بین همه مادران تقسیم می‌شود. اما در ایران در این زمینه با کمبود مواجهیم و حتی زنان شاغل و زنان کارآفرین بعد از مادرشدن از چرخه اقتصاد خارج می‌شوند.
مشکل دوم این است که مادران شاغل معمولا در بخش خصوصی جذب نمی‌شوند. چون معتقدند که مثلا ماموریت نمی‌روند، درگیری ذهنی دارند و... به نظر من به جای اینکه دائما تبعیض مثبت جنسیتی قائل شوند، بهتر است که مشوق‌های معافیت بیمه‌ای برای کارفرمایانی در نظر بگیرند که مادران شاغل را استخدام می‌کنند.
