فصل اجاره و رهن فرا رسید. غصه ای که مستاجران هر سال با آن روبرو می شوند.
بیش از چهل و پنج میلیون نفر از هموطنان ما سقفی از آن خود بالای سرشان ندارند و مجبورند که مستاجر باشند.
در این میان سودجویانی همچون مشاورین املاک برای سود بیشتر قیمت اجاره بها را بصورت کاذب بالا میبرند و به نوعی همیشه طرفدار صاحبخانه ها هستند.
در این میان صاحبخانه ها نیز بدشان نمی آید تا قیمت اجاره بهای منزلشان بدون دلیل و بدون کارشناسی افزایش یابد.
البته صاحبخانه های با وجدانی هم وجود دارند که مستاجران را درک می کنند و به حق واقعی خود قانعند.
اما در این بلبشوی نافرجام مسکن، نقش دولت چیست؟
آیا دولت نمیتواند بر این کارزار نظارت کند؟
صرف نظر از اینکه با بخشنامه و حرف این وضع تنظیم گردد باید نظارتهای میدانی توسط دولت انجام شود تا مردم و مستاجرین با اجاره های نامتعارف مجبور به مهاجرت به شهرهای کوچک نشوند و از شهر و دیار خود دور نمانند.
اگر دولت نظارت درستی بر این وضعیت داشت اکنون شاهد نمودار رو به افزایش اجاره بها نبودیم.
اسف بار است که بگوییم بخش اعظم حقوق یک خانواده هزینه مسکن می شود و جدای از هزینه های جانبی، خانواده ها مجبورند شبانه روز کار کنند تا بتوانند در این هیاهوی فجیع اقتصادی زنده بمانند و خانه ها فقط برایشان حکم یک خوابگاه را دارد و نه بیشتر.
مستاجران را دریابیم...
? نویسنده: علی ناییج
منتشر شده توسط نورپرس
