تحریم اقتصادی

مایلم این نقد از کانال تلگرامی آقای «فرهاد قنبری» اینجا هم بماند _به یادگار_:

«تحریم اقتصادی» در جهان امروز شکل تغییریافته و جدید «محاصره شهرها» در جهان ماقبل مدرن است.
در جهان ماقبل مدرن و در عصری که هنوز بشر هوش و استعداد ساختِ جت جنگی و موشک و سلاح‌های کشتار جمعی را نداشت، جنگ‌ها عمومن به درون شهرها کشیده می‌شد و محاصره اقتصادی امری شایع به‌شمار می‌رفت.
محاصره اقتصادی این‌گونه بود که قوم مغلوب به درون شهر خود عقب می‌نشست و دروازه‌های شهر را به روی دشمن می‌بست و دشمن هم در پشت دروازه‌های شهر خیمه می‌زد و به امید روزی که قحطی و گرسنگی ساکنان شهر را از پا درآوَرَد، می‌ماند. این شیوه محاصره تا آنجایی ادامه پیدا می‌کرد که ساکنان شهر به دریوزگی و فلاکت افتاده [قحطی اصفهان در محاصره این شهر توسط محمود افغان در عصر صفوی را بنگریم] و به‌ناچار دروازه‌های شهر را بازمی‌کردند و زمینه غارت و تجاوز و به آتش‌کشیده‌شدن شهر فراهم می‌شد. (از گشوده‌شدن دروازه‌های تروآ تا سقوط اصفهان در عصر صفوی صفحات تاریخ پر از این داستان‌های غمبار پرتکرار است).

حالا امروزه جهان و مناسبات جنگی آن تغییر کرده‌است و قدرت‌های جهانی از «تحریم اقتصادی» به‌جای «محاصره نظامی» کشورهای مختلف استفاده می‌کنند. آنها در این مسیر، فشار اقتصادی خود را تا آنجا ادامه می‌دهند که ساکنان سرزمین و کشورِ هدف به گدایی و دریوزگی و فلاکت کامل بیفتند و پس از ایجاد چنین شرایطی در نهایت ضربه نهایی را برای فروپاشی آن جامعه فرود می‌آورند.

تحریم اقتصادی شکل و صورت دیگری از حمله اتمی و استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی است و علیه هر شهر و کشوری که استفاده شود یک معنا بیشتر ندارد و آن جنایت علیه بشریت است و هر کسی در هر جایگاهی از آن حمایت کند شریک در این جنایت انسانی است.

فارغ از اینکه در ایران [یا هر کشوری] چه نظام سیاسی و چه شخصی حکومت می‌کند و این نظام و فرد مشروعیت دارد یا ندارد، آمریکا و هیچ کشوری حق ندارد که ده‌ها میلیون جمعیت ساکن آن کشور را تحریم اقتصادی کند. تحریم یک ملت، نسل‌کشی سیستماتیک فقیرترین اقشار آن جامعه است.

مهم‌ترین نتیجه تحریم اقتصادی فروپاشی اجتماعی و گسترش فحشا و بزهکاری و از هم‌گسیختگی خانواده‌هاست. در تحریم اقتصادی به‌مانند محاصره نظامی بیشترین آسیب به ضعیف‌ترین اقشار جامعه وارد می‌شود.

تحریم اقتصادی بی‌رحمانه‌تر از حمله نظامی است. در حمله نظامی مردم توپ و تانک و سربازان دشمن را مشاهده می‌کنند و همین باعث همدلی و وفاق اجتماعی و نزدیکی و اتحاد بیشتر مردم برای ایستادگی در برابر دشمن متجاوز می‌شود، اما در تحریم اقتصادی، سلاح و سرباز دشمن قابل مشاهده نیست و سقوط اقتصادی باعث به جان‌هم‌افتادن مردم و دزدیدن لقمه یکدیگر و فروپاشی اجتماعی می‌شود.

تحریم اقتصادی نه تنها «نعمت» نیست بلکه بدترین نوع تهاجم است. کسی که تحریم اقتصادی را نعمت می‌داند یا به‌کل از معادلات جهانی پرت است و یا خواسته و ناخواسته در خدمت دستگاه تبلیغاتی دشمن است.
کسی که تحریم اقتصادی را نعمت می‌خواند به‌مثابهٔ این است که دشمن پشت دروازهٔ شهر و خانه‌اش خیمه زده‌است و او آن را نعمت قلمداد می‌نماید!