من جز دسته بدبین ترین آدم ها بودم.دلیل این بدبینی هم شکست های پی در پی از جمله شکست عشقی، شکست تحصیلی،شکست کاری شکست رفاقتی و ... بود. من می ترسیدم اعتماد کنم به آدم ها و شرایط و وقتی کاری رو شروع می کردم بلافاصله خودم آخرش رو پیش بینی می کردم و اغلب غایت منفی رو می دیدم. ضمنا خیلی هم فرد سخت گیر و خودسرزنشگر بودم که همه اینها ناشی از حس کمال گرایی بود. بین شکست هایی که اشاره کردم شکست عشقیه از همه بدتر بود و داغونم کرد ولی ما بقی هم تاثیرات خودش رو گذاشت و من به یک بدبین تمام عیار تبدیل شدم . از قضا صمیمی ترین دوستم هم منفی بود حتی وقتی حرف می زدیم باهم بعد از یک ساعت انگار دردهای خودم دوچندان می شد و خیالم راحت می شد که یکی مثل من هست و مشکلات باقی می مانند و هیچگاه حل نخواهند شد.اون زمان اسم این منفی بودن رو گذاشته بودم واقع بینی و ترس داشتم که فکر مثبت کنم و برعکسش از آب دربیاد. من که تا نهایت احساسات منفی پیش رفته بودم یک روز یه دوست جدید بسیار خوش بین پیدا کردم. اون دیگه از اون طرف بوم افتاده بود کاملا مثبت اندیش. من مدام باهاش بحث و تبادل نظر می کردم که اثبات کنم ته همه چیز بده. نمی دونم چرا این طور بودم ولی گویا می خواستم خوش خیال نباشم که اگر نتیجه منفی بود حس حماقت نکنم. اون دوست خوش بین ،صبور بود و خوش قلب و همیشه نکات مثبت رو میدید. سر یه مسئله ای برای اینکه حقانیتم رو ثابت کنم شرط بستیم که نتیجه چی میشه. نتیجه برای هر دوی ما مهم بود این بار هم من گفتم این کار عبث است و نتیجه خوب پیش نمیره ولی میل باطنی من به سمت به ثمر رسیدن کار بود. نهایتا بعد از مدت طولانی کار نتیجه داد. برای من که همیشه شکست پشت شکست خورده بودم عجیب بود و می گفتم مگر محال، امکان پذیره؟ بعد از اون موضوع انگار یه امیدی دوید تو دلم و دیگه دلم نمی خواد پایان رو پیش بینی کنم نگاهم به زندگی و دنیا زیباتر شد و قانون زندگی رو فهمیدم که زندگی همینه روزی به کام تو و روزی خلاف میل تو. جدای از همه شعارهایی که راجع به مثبت اندیشی این روزها مد شده و هر جا رو که نگاه می کنیم باهاشون مواجه میشیم . دوستان منفی نگر و بدبین مثل من قبلی ، بیایید یکبار امتحان کنید که مثبت باشید، توهم نزنیم فقط خوب ببینیم شاید این بار نوبت ما باشه?و حس رضایت رو تجربه کنیم.به قول فروغ من به پایان دگر نیندیشم...
