فیلم سینمایی «لیبرال آرتس» محصول سال ۲۰۱۲ کشور آمریکا از جمله فیلمهاییه که میتونه شما رو با ریتم داستان، همراه کنه . گرچه سرعت روایت داستان و تغییرات بالاست اما هیجان خیره کننده ای حس نمیشه. بخش زیادی از فیلم مکالمه محوره اما تا حد زیادی از مکالمات کلیشه ای فاصله گرفته شده و این نقطه قوت فیلمنامه هستش.
فیلم سینمایی درام liberal arts بازیگران کلیدی زیادی نداره و با همین بازیگران تونسته کار رو دربیاره. جاش ردنر در نقش جسی ، الیزابت اولسن در نقش زیبی و نقش حاشیه ای زک افران از جمله نقش های اصلی این فیلم هستن.
لیبرال آرتس بطور محسوسی به تاثیر اختلاف سن در روابط اشاره میکنه و به این مسئله، نقش مهمی میده. داستان فیلم با جسی که پسری در دهه ی ۳۰ و کمی سردرگم در روابط شخصی و کاری هستش همراه میشه. زیبی که دختری ۱۹ ساله ست درگیر هیجان اولیه و وابستگی افراطی به جسی میشه و این موضوع باعث میشه تا جسی برای مدت کوتاهی احساس نزدیکی زیادی به زیبی داشته باشه.
چیزی نمیگذره که جسی متوجه ی این فاصله ی رفتاری و خلقی میشه و در جهت جبران این موضوع از زیبی فاصله میگیره و مسیر زندگی جدیدی واسه خودش انتخاب میکنه.
یکی دیگه از موضوعات مورد بحث توی این فیلم، اشاره ی مختصری به افسردگی در سنین پایینه. شاید از دیالوگ های درخشان این فیلم بشه به این جمله اشاره کرد: « افکاری که الان داری، فقط پاورقی های زندگی تو هستن » . احتمالا بیان این جمله بتونه به فردی که درگیر افسردگیه تا حد زیادی کمک کنه.
اگه طرفدار فیلم های مکالمه محور هستین و یا اینکه تصمیم دارین رابطه ای عاشقانه با فردی که اختلاف سنی چشمگیری باهاتون داره داشته باشین، دیدن این فیلم رو بهتون توصیه میکنم چون میتونه تا حد زیادی به سوالات توی ذهنتون جواب بده.
این متن فقط دیدگاه من بعد از تماشای فیلم لیبرال آرتس هستش. اگه نظری داری خوشحال میشم تو کامنت بخونم .
