همه ما به نوعی طرفدار یک تیم هستیم، به‌ویژه ما ایرانی‌ها که عشق به فوتبال انگار از کودکی در وجودمان ریشه دوانده. هرکدام از ما شاید تیم محبوبی داشته باشیم، اما وقتی حرف از دو تیم پرسپولیس و استقلال می‌شود، اغلب موضع‌مان مشخص است؛ قرمز یا آبی؟
این علاقه به حدی است که گاهی با شعارهایی مثل «قرمزته!» یا «آبیته!» همدیگر را صدا می‌زنیم. روز دربی هم ماجرا جدی‌تر می‌شود؛ برای پیروزی تیم‌مان دعا می‌کنیم، از خانه تا محل کار یا حتی داخل خودرو با صدای رادیو یا تصویر تلویزیون، انرژی مثبت می‌فرستیم. همه امیدواریم که تیم‌مان برنده باشد.
اما واقعیت این است که بازی همیشه یک برنده دارد. آیا دعاهای نیمی از طرفداران مستجاب نمی‌شود؟ یا خداوند با نیم دیگر رابطه نزدیک‌تری دارد؟ حقیقت این است که دعا به‌تنهایی کافی نیست. دعا شاید انگیزه و روحیه بدهد، اما اگر تیمی نظم، همبستگی، و روحیه «یکی برای همه و همه برای یکی» نداشته باشد، هیچ دعایی نمی‌تواند آن را به پیروزی برساند.
این اصل در مورد یک کشور هم صادق است. اگر می‌خواهیم کشورمان سربلند و پیروز باشد، باید مثل یک تیم عمل کنیم. اتحاد، وحدت، همدلی، و حرکت در مسیر یک هدف مشترک حول رهبری و یک فرمانده قوی، لازمه پیروزی هر ملتی است. فقط در سایه این ارزش‌هاست که می‌توانیم موفقیت را در مستطیل سبز زندگی تجربه کنیم.
اللهم عجل لولیک الفرج
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
افق اندیشه 👇
https://eitaa.com/ofoghe_andisheh
