برتری با چه چیزی یا چه کسی باشد ؟
همواره در طول حیات آدمی از بند بت ها رهیده ایم ، از بت بزرگ که با تبر و اراده ی ابراهیم نقش زمین شد و خود تقدیس گردید . از ستونی به ستونی دیگر دنبال فرج رفتیم . از دستاویزی تا دستاویزی دیگر، تازه ها را یافتیم تا بتوانیم از گذشته عبور نماییم . بعضی ها هم که قوی تر بودند ، ایمان آوردند و به نقطه ای سرسبزتر رسیدند .
مهندس ، فوق لیسانس ، دکتر ، فیلسوف ، دانشجو ، بچه مایه دار ، خان و آقازاده اینها را چون گاها به منابعی برتر از منابع فعلی ما دست یافتند بر خود برتری دادیم و احترام را معطوف آنها کردیم و این ما را و روحیه ی ما را مستبد بار آورد و بار می آورد .
همواره باید متوجه باشیم که چه کسی ، شایسته ی ستایش است ، ستایش مخصوص خداست نه از این روی که او نیاز دارد . خیر .
ستایش مخصوص اوست تا صفت های نیکو را یاد بگیریم ، ستایش کنیم و هر کسی را هر چند بیرون از ارزش های وجودی و شخصیتی بودند را ستایش نکنیم و مناسبات اجتماعی را به بن بست مستبدان نکشانیم .
آنچه در آسمان می پرستی در زمین جلوه خواهد کرد . اگر خدایت از زمین آغاز شد ، بر آسمانش نقش خواهی کرد تا بر زمین سایه اندازد . سایه ای سرد و ناپایدار .
ستایش مخصوص خداست ...
