تنهایی را دوست دارم
صبح است.هر وقت که دلم بخواهد از رخت خواب بیرون می آیم .کارهای روزمره را انجام میدهم هر لباسی که دلم بخواهد به تن میکنم .قهوه مطبوعم را در فنجانم میریزم .چه عطری دارد! تمام فضای خانه را در سیطره خود گرفته است .
از گنجینه دوست داشتنیم کتابی برمیدارم و به سمت صندلیم که در کنار شومینه است میروم ،روی آن مینشینم و آتش شومینه را کمی زیاد میکنم .گرمایش به جانم مینشیند .
صندلی شروع به تکان خوردن میکند و مرا با خود به خلسه ای نرم فرو میبرد .جرعه ای از قهوه ام را مینوشم تلخیش به جان شیرینم مینشیند و حالم را پر از شهد و شکر میکند.جرعه ای دیگر مینوشم و از پنجره به بارش برف خیره میشوم .دانه های سپیدو زیبای برف پاکی و آرامش را به دنیایم سرازیر میکنند .چقدر زیبا و دلنشین است بارش برف این سخاوت بی پایان الهی ...
کتابم را باز میکنم و قدم در دنیای جدیدی می گذارم ساحره پورتوبلو از پائلو کوئیلو را میخوانم و در صفحه به صفخه اش غرق میشوم .چند ساعت گذشته است ؟؟؟نمیدانم ....
وقتی اینجا مینشینم و کتاب را باز میکنم دیگر گذر زمان برایم معنایی ندارد ...
من تنهایی را دوست دارم .در تنهایی خودم هستم بدون هیچ پوشش و نقابی ...شعر میخوانم ،موسیقی گوش میدهم میرقصم و داستان میخوانم و مینویسم و مینویسم و مینویسم ...و در تمام این لحظات خودم هستم خود خود واقعیم ...همراه با تمام علایق و دلبستگیهایم ...بدون نگرانی از قضاوت مردم و برداشت عوام سطح اندیش...
#نساء_کاظمزادگان
