مکانیسم اثر آنها در روع درمان با دوره درمانی طولانی متفاوت است. در شروع درمان با القای ناتریورز و کاهش حجم پالاسمایی و در دراز مدت با کاهش مقاومت عروق محیطی منجر به کاهش فشار خون می شوند.
انواع دیورتیک ها:
تیازیدها(اولیت اصلی درمان در این دسته دارویی): این دسته از دیورتیک ها می توانند فشار خون را تا زیر 14/9mmHg کاهش دهند. داروهای مورد استفاده در این دسته شامل هیدروکلروتیازید و کلروتالیدون است. هیدروکلروتیازید در دوز های 25mg و 12.5mg یک بار در روز آن هم در صبح ها مصرف می شود. کلروتالیدون هم کمی قوی تر از هیدروکلروتیازید است اما هیدروکلروتیازید در الویت درمانی قرار دارد. بیماران مصرف کننده این دسته دارویی، در هفته اول مصرف ممکن است به هایپوکالمی، افزایش اوره و قند خون مبتلا شوند. به همین خاطر سالمندان مصرف کننده را در هفته اول تحت مراقبت قرار گیرند و از رژیم غذایی پر پتاسیم مثل مصرف موز و پرتغال بهرمند شوند. عوارض جانبی تیازید ها بعد از هفته اول درمانی به حالت طبیعی خود برمی گردد.
لوپ دیورتیک ها: دیورز قوی تری از تیازید ها ایجاد می کنند. اما اثر بر کاهش مقاومت عروق محیطی و وازودیلاسیون کمتری نسبت به تیازید ها دارند. داروی انتخابی این دسته فوروزماید است. به علت اثر کوتاه تر آن نسبت به تیازیدها، 2-3 بار در روز مصرف می شوند. بیشتر از این دسته دارویی در نارسایی های شدید و مزمن کلیه، نارسایی قلبی و ادم های شدید استفاده می شود.
نگهدارننده های پتاسیم: به همراه تیازید ها جهت جلوگیری از هایپوکالمی ایجاد شده توسط آنها استفاده می شوند. اگر به صورت تک دارویی مصرف شوند، قدرت متوسطی نسبت به تیازید ها دارند. داروهای این دسته عبارت اند از آمیلوراید و تریامترن.
مسدود کننده های گیرنده آلدوسترون: منجر به هایپرکالمی می شوند. یسک این عارضه در افراد مبتلا به نارسایی کلیه بیشتر است . داروهای این دسته عبارت اند از اسپیرونولاکتون(ژنیکوماستی می دهد) و اپلرنون( هایپرکالمی شدید می دهد).کاربرد اصلی آنها بیشتر در نارسایی قلبی است. اپلرنون در دیابت نوع 2 همراه با میکروآلبومینوری و سرم کراتینین افزایش یافته منع مصرف دارد.
