ضد پلاکت ها: داروهای مصرفی این دسته شامل آسپیرین(75mg-165mg در روز) و کلوپیدوگرل(75mg در روز) است. انتخاب اول ما در این دسته دارویی آسپیرین است اما اگر بیماری نتوانست آن را دریافت کند از کلوپیدوگرل استفاده می کنیم. در مصرف داروهای ضدپلاکتی بیشتر به سراغ مصرف تک دارویی آنها می رویم. مصرف همزامن آسپیرین و کلوپیدوگرل منجر به بروز خونریزی می شود.
بتابلاکرها: با کاهش ضربان قلب، نقباض میوکارد و فشار داخل دیوار میوکارد، نیاز قلب به اکسیژن را کاهش می دهد. دوز مصرفی این داروهای باید به نوعی تنظیم شود که محدوده تپش قلب بین 55 تا 60 تپش در دقیقه باشد. عوارض این داروهای در درمان طولانی مدت شامل برادی کاردی،افت فشار خون، خستگی و اختلال در عملکرد جنسی است. ممکن است در صورت ترک ناگهانی این داروها فرد مبتلا به انفارکتوس میوکارد و مرگ ناگهانی قلبی شود. به همین خاطر برنامه کاهش تدریجی(1 تا 2 هفته ای) لازم است.
نیترات ها: از طریق اتساع شریان کرونری، اکسیژن رسانی به قلب را افزایش می دهند و از طریق کاهش پیش بار، تقاضای اکسیژن میوکارد را کاهش می دهند. با تولید NO باعث گشادی عروق می شوند. عوارض آنها شامل سردرد، سرگیجه، کاهش فشار خون است. با مصرف استامینوفن می تواند دو مورد اول را برطرف کرد. همزمان مصرف آنها با سیلدنافیل و واردنافیل در 24 ساعت مصرف و با تاردنافیل در 48 ساعت مصرف منع شده است.
