روزی روزگاری زمین

مدت‌ها پیش زمین به سیاره‌ای غیر قابل سکونت تبدیل شد..

و ما انسان‌ها دلیل اصلی نابودی آن بودیم..

می‌گویند از یک جایی به بعد، زندگی نمودن در دنیای واقعی را به کلّی فراموش کردیم..

انحطاط لایه اوزون را کوچک شمردیم..

آب شدن یخ‌های قطبی و بالا آمدن سطح اقیانوس‌ها را نادیده گرفتیم..

افزایش تولید زباله‌های خانگی و صنعتی را شوخی و توهّم پنداشتیم..

و تخریب زیست بوم‌ها را کنجکاوی و اکتشاف توجیه نمودیم..

بر خلاف آنچه انتظارش را داشتیم، نه از شورش ربات‌ها خبری بود و نه از به دست گرفتن کنترل بشر توسط یک هوش مصنوعی..

بلکه راحت طلبی ما انسان‌ها بود که زمین را به سوی ویرانی و تباهی سوق داد..

مخروبه‌ای که تماشایش، تنها از میلیون‌ها مایل آن طرف‌تر زیبا به نظر می‌رسد..

آری. نالایقی ما سبب شد تا امروزه، داشتن آسمانی آبی و زمینی سبز به صفحات غبار گرفته و فراموش شده کتاب تاریخ بشر بپیوندد.