جناب سعدی استاد شعر و ادب می فرماید :«بر لب جوی نشین و گذر عمر ببین»
من کی باشم که رو حرف ایشون نه بیارم ؟!!!
اصلا من جرأت این کار رو ندارم
پس سخن ایشون رو روی چشم گزاشتم البته به جای نشستن لب جوی به دلیل نبود امکانات روی رختخوابم لم دادم اما بخش دوم فرمایشات ایشون رو مو به مو طبق دستورالعمل انجام دادم:بر روی رخت خواب لم دادم و گذر عمر دیدم
اولش گفتم چه اشکالی داره ی هفته استراحت میکنم خستگی در میکنم و گذر عمر میبینم و حض میکنم
اما این خستگی انگار قرار نبود در بره این خستگی نمیزاشت غذا بخورم این خستگی حس گرسنگی رو ازم گرفته بود و ی حس خیلی مهم تر حس مسئولیت پذیری!!!!
ی خونسردی عجیب کل وجودمو فرا گرفته بود برای منی که با نیم نمره کم شدن تو امتحانات دچار پانیک میشدم این یکم عجیبه شایدم خیلی بیشتر از یکم ...
تقریبا دو ماهی میشه هیچ درسی نخوندم اگه ی نفر کتابام و ببینه این کاملا مشهوده
بگذریم
میدونین شاید عجیب به نظر بیاد دلم میخواد ی نفر بیاد باهام درد دل کنه از ناراحتی هاش بگه از غصه هاشو اونقدر بگه تا احساس آرامش کنه
من عاشق اینم که دیگران و درک کنم
دیوونه وار دوست دارم آدم قابل اعتمادی باشم
فرقی نمیکنه اون آدم کی باشه همین که بهم اعتماد کرده کافیه
اون موقعست که دوباره شروع میکنم سخت تلاش میکنم تا در آینده نه چندان دور شایدم چندان دور دنیای زیبا تری بسازم جایی که آرامش بیشتری نسبت به الان داشته باشه
و در پایان فکر کنم نشستن بر لب جوی و تماشای گذر عمر دردناک تر از اون چیزیه که نشون میده
همین دیگه شاد باشید ??
