ویرگول
ورودثبت نام
پردیس جلالی
پردیس جلالیبیشتر مصرف می‌کنم، بعضا تولید.
پردیس جلالی
پردیس جلالی
خواندن ۲ دقیقه·۴ ماه پیش

نقد تئاتر مَثلِث - دردسرهای کله‌ی کوچکتر

آنقدر "مَثلِث" را ندیده‌ام که دیگر فکرش را کنار گذاشته‌ام که دوست قدیمی‌ام‌ سجاد با آب و تاب از لذتی می‌گوید که موقع تماشایش برده. خب، دوباره یادش می‌افتم. تیوال می‌گوید شش دوره اجرا. این یعنی احتمالا بد نخواهد گذشت. وقتی می‌فهمم ۴۰ دقیقه بیشتر نیست، دیگر تصمیم نهایی را می‌گیرم.

می‌رسم به تئاتر هامون و جمعیت را می‌بینم که آن آدم‌های همیشگی نیستند. فکر می‌کنم که بر خیابان فلسطین بودن و مدت زمان کوتاه و وایب شاد و مفرحی که طاهر کار می‌دهد، در جذب این گروه مخاطب بی‌تاثیر نیست. خودم را دلداری می‌دهم و البته وقتی همکار قدیمی‌ام نوشین را در مخاطبان می‌بینم، کمی‌حالم جا می‌آید.

با صدای صداسازی‌شده و دوبلورگونه‌ی دو بازیگر‌ی که زیر نور موضعی شروع می‌کنند به خوشمزگی، ساعتم را نگاه می‌کنم. قرار است شاهد یک نمایش شاد شاد شاد باشم؟!

مثلث، نمایش اسم‌هاست؛ از اسم عجیب کارگرانش (قیس یساقی) که داد می‌زند مرا ببینید، مرا ببینید گرفته تا بازی با ترکیب "هملت" و "مکبث" و "مُثَلَث" برای رسیدن به "مَثلِث". قصه، ترکیبی است از این دو: ملقمه‌ی مکبث و هملت در هم. از وسوسه‌ی مکبث برای رسیدن به کله‌گندگی، نقب می‌زنیم به روح پدر هملت و از تیاتر پرده‌در هملت برای مادر و عمو، شیرجه می‌زنیم به دست‌های خونی که با هیچ آبی پاک نمی‌شوند. نو است؟ اصلا. جذاب است؟ برای دقایقی.

اما چیزی که مثلث را متمایز می‌کند و باعث می‌شود بعد از رورانس، کسانی که ایستاده صبر کرده‌اند تا برای خروج از سالن نوبتشان شود، به دوستانشان بگویند: "خییییلی خوب بود!"، جدای از غافلگیری و ظرافت تبدیل اشیا و مفاهیم پیش پا افتاده به عناصر دلخواه نمایش، معرکه‌ای جان‌دار است که اجازه‌ی چشم بر هم زدن به مخاطب نمی‌دهد.

شوخی‌ها و صداسازی‌های پس‌زننده‌ی اولِ کار، به یک میکروتئاتر نفس‌گیر تبدیل می‌شود که مخاطب را شیفته‌ی خلاقیت عروسک‌گردانان/طراح می‌کند. چیزی که "خیییییلی خوب" است، نه صداهای بیش از حد خاص و کارتونی است و نه دیالوگ‌هایی که اتفاقا به شدت از سالن کیپ تا کیپ پر هامون هر لحظه خنده می‌گیرند، این ظرافت خلاق و نویی است که یک مُثَلَث بی‌چیز سفید و معمولی را پر از جادو می‌کند.

از سالن بیرون می‌آیم و مردم را می‌بینم که عجیب تحت تاثیر نمایشند. انگار که ۴۰ دقیقه‌‌ای را گذرانده‌اند که کاملا ارزشش را داشته، یک ۴۰ دقیقه‌ی‌ مفید و مفرح.

من اما تا کافه‌ی آن دست خیابان می‌روم و سریع یک چای بد می‌گیرم تا ۴۵ دقیقه‌ی بعد بروم کار دوم این گروه را ببینم: جک نارن.

مثلثنقد تئاترتئاترنمایش
۶
۰
پردیس جلالی
پردیس جلالی
بیشتر مصرف می‌کنم، بعضا تولید.
شاید از این پست‌ها خوشتان بیاید