یکی از بهترین مناطقی که به آن سفر کردم منطقه پارسیان(گاوبندی) در مرز استان بوشهر و غرب هرمزگان است.
مهران از دوستانم بود و آنجا در روستای میلکی زندگی میکرد . ما با هواپیما به آنجا رفتیم و مهران یک سوئیت در خانه عمویش برای ما آماده کرد و روزها با ماشین او ، منطقه را میگشتیم و طبیعتگردی میکردیم.
یکی از روزها برنامه سنگین بود و ما باید به اودبه و شوتاریکو میرفتیم .
جایی که مثل بهشت می ماند . قسمتی از مسیر کوله ها را مخفی کردیم و با یک قمقمه آب راه افتادیم ، وقتی رسیدیم ورودی تنگه بدلیل بارندگی پر از گِل بود و همان ابتدا نفری یک بار زمین خوردیم. با کمک مهران که جلو حرکت میکرد پایمان را جای پای او میگذاشتیم و بالاخره رسیدیم داخل تنگه که مسقف و سنگی بود و خبری از گل نبود.
آن روز گذشت و ما خسته و کوفته برگشتیم به روستا ، موقع ورود به خانه عمو و زنعموی مهران با دیدن ما خیلی خوشحال شدند… میگفتن سالمین؟ جایی‌تون نشکسته؟ و ما با تعجب میگفتیم نه فقط کمی گِلی هستیم !
مهران میگفت هربار با گروهی به آنجا رفته کسی ضرب دیده و برای همین عمو و زنعمویش تعجب کردند که ما سالم رسیدیم !
از سختترین برنامه های طبیعتگردی بود که رفتم طوری که شب از پا درد خوابمان نمی برد و نیمه شب بلند شدیم و پماد به پاهایمان زدیم بلکه درد آرام بگیرد .
یادم نرود که بگویم شوتاریکو یعنی مثل شب تاریک!
جایی که ناگهان از کوهستان روشن وارد یک غار تاریک می شوی و صدای چشمه آب و بال زدن پرنده ها و سکوت عجیب آنجا بسیار دلنواز است ….
