خیلی از اوقات که توی زندگی دچار روز مرگی میشیم، از شرایط موجود ناراحتیم و غر میزنیم و دنبال یه راه حلی برای ایجاد یک تغییر توی موقعیتمون هستیم تصمیم میگیریم پامونو از منطقه امنمون بیرون بذاریم خب در نظر اول خیلی تصمیم خوبیه و چرا که نه؟ ولی
میتونه رابطه ای که درگیرشیم، شغلی که توشیم حتی جایی که زندگی میکنیم باشه، خیلی هیجان انگیزه که به امید یه تغییر خونمون رو عوض کنیم و مستقل شیم، رشته ای که بهش خیلی هم علاقه نداریم رو رها کنیم و بریم پی چیزی که حس میکنیم رسالت ما توی این دنیاست رو انجام بدیم از شغلمون بیایم بیرون و بدوییم سمت شغلی که برای دی ان ای کوفتی ما ساخته شده و اصلا اگه من هستم به این دلیله که اون کار مخصوص رو انجام بدم اما زهی خیال باطل...
چرا؟ چون دنیا واقعا اینقدرا هم رنگی رنگی نیست چون ما فکرمیکنیم که اماده تغییر شرایط هستیم و سختی ها از دور کوچیک به نظر میان میدونی من فکر میکنم زندگی کلا همین افت و خیز هاست یعنی صبح بلند شی بری یه مساله ای رو حل کنی که شرایط پیش اومدن مساله بزرگ تر برات بوجود بیاد و عملا توی یک چرخه حل مشکل کوچیک برای ایجاد شدن یک مشکل بزرگ و حل اون برای ایجاد یک مشکل بزرگتر و الی آخر بیفتیم
اصلا کلا کدوم ما تو زندگی رفتیم تلاش کردیم و بردیم؟ تاجاییکه یادمه زندگی اینجوری بوده:
برنامه ریزی کن، تلاش کن، بباز
دوباره برنامه ریزی کن تلاش کن بباز
سه باره برنامه ریزی کن تلاش کن بباز
ته تهش سه سانت جلو میریم دوسانت عقب برمیگردیم
واسه همینه که وقتی از خیلیا میپرسی
اگه برگردی عقب استارتاپتو میزنی؟ ازدواج میکنی؟ شغلتو عوض میکنی؟ فلان رشته رو میخونی؟ معمولا میگن نه
حالا ما چیکار کنیم؟ با انرژی بد و بی هیچ نور و انگیزه ای رشته زندگی رو پیش ببریم و تو تاریکی قدم بزنیم؟ خب نه ما یه مفهوم انتزاعی خیلی سطحی ای به نام امید داریم که عملا باهاش هیچ کاری هم نمیشه کرد تنها کاری که ازش برمیاد اینه که چایی تلخ حقایق رو با اون شیرینی خیلی کمی که داره قابل تحمل کنه عملا نقشش درحد همون تیکه شکلاتیه که کنار قهوه میذارن قرار نیست تلخی قهوه ات کم شه و این حقیقت من رو یاد اون ضرب المثل انگلیسی میندازه که اگه داره بهت تجاوز میشه لااقل شل کن لذت ببری، امید اینجا نقشش همون شل کنندهست
