ماجرا از این قراره که چند سال پیش نوشته‌ای با عنوان «مردها دنیای غمگین و صبورانه‌ای دارند» در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد که متاسفانه اسم نویسنده اصلی اون متن رو یادم نیست. (انقدر هم از روی متن کپی شد که نتونستم تشخیص بدم نویسنده اصلیش کیه، اگه شما می‌دونین خوشحال می‌شم به منم بگین).
خلاصه این متن انقدر به دلم نشست و منم همه جا اشتراک گذاری کردم که مهدی روحبخش عزیز اون موقع‌ها یک استیکر تلگرام با همین موضوع برای من درست کرده بود و مدت‌ها سوژه گروه‌های تلگرامی بودم :))
بخشی از اون متن رو اینجا می‌تونین بخونید:
یک وقت‌هایی فکر میکنم مرد بودن چقدر می‌تواند غمگین باشد. هیچ کس از دنیای مردانه نمی‌گوید. هیچ کس از حقوق مردان دفاع نمی‌کند. هیچ انجمنی با پسوند «... مردان» خاص نمی‌شود. مردها نمادی مثل رنگ صورتی ندارند. این روزها همه یک بلند گو دست گرفقته‌اند و از حقوق و دردها و دنیای زنان می‌گویند. در حالی که حق و درد و دنیای هر زنی یکی از همین مردها است. یکی از همین مردهایی که دوستمان دارند. وقتی می‌خواهند حرف خاصی بزنند هول می‌شوند. حتی همان مردهایی که دوستمان داشتند ولی رفتند...
یکی از همین مردهای همیشه خسته. از همین‌هایی که از ۱۸ سالگی دویدن را شروع می‌کنند. مدام باید عقب باشند. مدام باید حرص رسیدن به چیزی را بخورند. سربازی، کار، در آمد، تحصیل... همه از مرد ها همه توقعی دارند. باید تحصیل کرده باشند. پولدار، خوشتیپ، قد بلند، خوش اخلاق، قوی... و خدا نکند یکی از اینها نباشند...
ما هم برای خودمان خوشیم! مثلن از مردی که صبح تا شب دارد برای در آمد بیشتر برای فراهم کردن یک زندگی خوب برای ما که عشقشان باشیم به قولی سگ دو می زند، توقع داریم که شبش بیاید زیر پنجره مان ویالون بزند و از مردی که زیر پنجره مان ویالون می زند توقع داریم که عضو ارشد هیات مدیره ی شرکت واردات رادیاتور باشد. توقع داریم همزمان دوستمان داشته باشند، زندگی مان را تامین کنند، صبور باشند و دلداریمان بدهند، خوب کار کنند و همیشه بوی خوب بدهند و زود به زود سلمانی بروند و غذاهای بد مزه مارا با اشتیاق بخورند و با ما مهمانی هایی که دوست داریم بیایند و هر کسی را که ما دوست داریم دوست داشته باشند و دوست های دوران مجردیشان را فراموش کنند و نان استاپ توی جمع قربان صدقه مان بروند!
مرد ها دنیای غمگین صبورانه ای دارند. بیایید قبول کنیم. مرد ها صبرشان از ما بیشتر است. وقت هایی که داد می‌زنند وقت هایی هم که توی خیابان دست به یقه می شوند، وقت هایی که چکشان پاس نمی‌شود، وقت هایی که جواب اس ام اس شب به خیر را نمی‌دهند، وقت هایی که عرق کرده اند وقت هایی که کفششان کثیف است تمام این وقت ها خسته اند و کمی غمگین. و ما موجودات کوچک شگفت انگیز غرغروی بی طاقت را دوست دارند. دوستمان دارند و ما همیشه فکر می‌کنیم که نکند من را برای خودم نمی‌خواهد برای زیبایی ام میخواهد، نکند من را برای شب هایش میخواهد؟ نکند من را برای چال روی لپم میخواهد؟ در حالی که دوستمان دارند؛ ساده و منطقی... مردها همه دنیایشان همین طوری است.
ساده و منطقی... درست بر عکس دنیای ما.
ممکنه فکر کنی این فقط یک متن احساسیه که توسط مرد یا زنی نوشته شده تا حرف دلش رو بزنه!ولی بیا یه جور دیگه به قضیه نگاه کنیم، از لحاظ علمی!
حتی نتیجه تحقیقات علمی هم نشون می‌ده که واقعا مردها دنیای غمگین و صبورانه‌ای دارن. باور نمی‌کنید؟
مقاله که تحت عنوان «پسرها هم مثل دخترها به حمایت عاطفی نیاز دارند» توی سایت کودکت نوشتم رو بخونین.
قسمتیش رو من اینجا براتون آوردم:
طبق مطالعات سباستین کرامر (Sebastian Kreamer) که با عنوان (The Fragile Male) در سال ۲۰۰۰ منتظر شد، جنین‌های پسر بیشتر در برابر استرس‌های مادرانه حساس و آسیب پذیر هستند و امکان فلج مغزی در جنین‌های پسر بیشتر از جنین‌های دختر است. احتمال به دنیا آمدن به صورت ناقص یا جنین مرده هم در جنین‌های پسر نسبت به جنین‌های دختر شایع‌تر است.
پس از تولد هم ارزیابی‌های نوزادان نشان می‌دهد، میزان هورمون کورتیزول (هورمون استرس) در نوزادان پسر بیشتر است. همچنین پسرها نسبت به آسیب‌های هنگام زایمان و مراقبت‌های غیرمسئولانه آسیب‌پذیرتر هستند که می‌تواند آن‌ها را در معرض ناراحتی‌های بیشتری قرار دهد.
جالب است بدانید تحقیقات نشان می‌دهد، پسرها بیش از دختران به حمایت عاطفی نیاز دارند، اما متاسفانه به دلیل انتظارات اجتماعی و کلیشه‌های جنسیتی، پسرها کمتر مورد حمایت عاطفی قرار می‌گیرند. در حقیقت تفاوت‌های بیولوژیکی بین شیوه رشد مغز پسران و دختران، باعث می‌شود پسران بیشتر از نظر عاطفی آسیب پذیر باشند.
به طور کلی این مقاله می‌خواد بگه که چه قبل از تولد و چه بعد از اون مغز پسرها نسبت به دخترها کندتر رشد می‌کنه و همین موضوع باعث میشه پسرها بیشتر از دخترها نیاز به دلبستگی داشته باشن.
اما انتظاری که در جامعه از پسرها وجود داره اینه که یک انسان قوی، خشن، بی احساس باشن که نیاز به حمایت عاطفی نداره و اونه که باید از بقیه حمایت کنه.
به همین دلیل ما پسرها از بچگی یاد می‌گیریم که احساسات خودمون رو بروز ندهیم و اون رو سرکوب کنیم، در غیر اینصورت یه پسر ضعیف و به اصطلاح بچه ننه محسوب می‌شویم.
مخلص کلام این که فراموش نکنین:
گاهی اوقات ما پسرها هم به حمایت عاطفی نیاز داریم.
نظر شما در مورد این موضوع چیه؟ هم با من موافقین که مردها دنیای غمگین و صبورانه‌ای دارن؟
