همیشه ادمهایی وجود دارن که دوستمون ندارن. مدل حرف زدنمون،فکر کردنمونو لباس پوشیدنمونو نمیپسندن.ولی حقیقت اینه که قرار نیست همه ادمای دورمون رو راضی نگه داریم.قرار نیست به همه حرف ها و اتفاقات اطرافمون عکس العمل نشون بدیم. گاهی باید جا خالی داد تا رد شه. گاهی هم باید حرف ها رو شنید و بعد گفت حرف هاتو شنیدم ولی نظری ندارم. این متن رو به عنوان اولین چیزی که در ویرگول منتشر میکنم مینویسم که در آستانه سی سالگی هنوز سرم بوی قرمه سبزی میده :))
همه تلاشمونو بکنیم که خوب باشیم! اگر برای همه کافی نبود حتما برای یک تعداد محدودی کافیه! و نهایتا باید دونست ما تعداد محدودی ادم رو میتونیم نزدیک خودمون به عنوان دوست،رفیق،خانواده یا هرچی نگه داریم.
#مینویسم_که_یادم_بمونه
