فروهر

کپی شده از اپليکيشن گاهشمارايرانی

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.setiq.gahshomar

فَروَهَر

در باور سنتیِ زرتشتيان، وجود انسان از پنج گوهر تشکيل شده که به هم پيوسته‌اند و از تأثير آن‌ها بر يکديگر، پويندگی و بالندگی در فرد سرچشمه می‌گيرد.اين پنج جزء عبارتند از : تن و جان که مربوط به جهان مادی است و روان ، قدرت دراکه (خرد و وجدان) و فروهر که مربوط به جنبه مينوی سرشت آدمی‌اند.

واژه‌ی «فروهر» از دو قسمتِ «فر» به معنیِ پيش و «وهر» يعنی کشنده و برنده، ساخته شده است. اين گوهر، ارزشمندترين پاره‌ی وجودیِ انسان است زيرا پرتوی از فروغ بی‌کرانِ ذاتِ اهورامزدا بوده که درذات هرشخص موجود و سرچشمه‌ی پيدايش و پوياييِ فروزه‌های اشويی در انسان می‌باشد. فروهر، گوهری است که روان را از گرايش به کژی، کاستی و دروغ باز می‌دارد و به انسان قدرتِ خلاقيت و باروری می‌دهد تا روانِ آدمی به‌آرامی راهِ خداجويي را سپری کند و شايستگیِ فراگيریِ نورِ حقيقت و رسيدن به مقام سپنته‌منی را داشته باشد.

در دوره‌ی هخامنشيان، نگاره‌ای با اين عنوان برگرفته از انديشه‌های بنيادیِ دينِ زرتشتی، رايج گرديد که هريک از اندام‌های اين نگاره‌ی فروهر، مفهومی در انديشه‌ی نياکان دارد:

֍ چهره‌ی سالخورده و نورانیِ فروهر، يادآورِ بهره‌گيری از تجربه‌ی پيرانِ خردمند است.

֍ دستِ فروهر رو به بالا و جلو، در حالِ نيايشِ اهورامزدا و گرايش به پيشرفت و بالندگی است.

֍ حلقه‌ی دستِ اين نگاره، جلوه‌گاهِ مهر و نشانِ پيمانِ انسان با خداوند در پيوستن به اشويی است.

֍ بالِ فروهر سه بخش دارد تا فراگيری هومت ، هووخت و هوورشت يا پندار، گفتار و کردارِنيک را به انسان سفارش کند.

֍ حلقه‌ی دورِ کمري فروهر، نشانِ جهانِ بی‌کران و وارستگیِ انسان از اميالِ ناهنجار و نيرویِ پروازِ او به سرجشمه‌ی نور است.

֍ دو رشته‌ی آويخته در پايين، نشانِ پيوستن به سپنته‌مينو (منشِ پاک) و پشتِ سر گذاشتنِ انگره‌مينو (انديشه‌ی پليد) است.

֍ بخشِ زیرِ بال فروهر نيز سه بخشی است تا زير پا گذاشتنِ دژمت ، دژوخت و دژورشت يا انديشه، گفتار و کردار بد را يادآوری کند و هر فرد بياموزد که چگونه آن‌ها را از خود دور سازد.