همیشه راهی هست!

مدت‌هاست وقتی دوستانم در واکنش به خوش‌گذرانی‌های من با آذرخش می‌گن «ای کاش ما هم دوچرخه داشتیم و مثل تو لذت می‌بردیم، اما خیلی گرونه!» بهشون جواب می‌دم خب خرید یه دوچرخه نو و مدل بالا تنها راه‌حل که نیست!

در شرایط فعلی، دلایل مختلفی مثل اقبال عمومی به دوچرخه تحت تاثیر پاندمی ویروس کرونا و حفظ فاصله اجتماعی خریداران این وسیله بیشتر از قبل شده و متاسفانه با بسته شدن مرزها و توقف واردات، با کمبود در بازار دوچرخه و روند افزایشی قیمت آن مواجهیم. مثلا یکی از مدلهای شهری مریدا در مرداد ماه حدود سیزده میلیون تومن قیمت داشته و بعد از دوماه به قیمت هفده میلیون تومن رسیده.

اولین کاری که به ذهنمون میرسه اینه که گوگل کنیم «خرید دوچرخه» و با انبوهی از نتایج در همون صفحه اول گیج بشیم :) اولین نتیجه جستجو از دیجیکالا رو که باز کنیم خودش یه دنیا عکس از مدلهای دوچرخه و قیمت میاره که شاید یه عده از جویندگان بتونن همینجا نیازشون رو پیدا کنن. حالا اگه اطلاعات بیشتری نیاز باشه که قبل از خرید پیدا کنین، میشه از راهنمای خرید دوچرخه‌شون هم استفاده کرد.

یه گروه هستن که تنها به جستجوی آنلاین اکتفا نمی‌کنن و به خاطر اشتیاق به خرید دوچرخه، تو فروشگاه‌های قلمستان و گمرک تهران سرک می‌کشن و اگه وارد یکی از نمایندگی‌های جاینت بشن و قیمت مدلی با بدنه تمام کربن رو که خیلی سبکه بپرسن، احتمال زیاد از شنیدن پاسخ حدود پنجاه میلیون تومن چشماشون گرد بشه! خب طبیعیه که با توجه به این قیمت‌ها، احتمال زیاد با سرخوردگی پرونده خرید دوچرخه برای مدت طولانی بسته بشه.

اما خرید دوچرخه نو تنها راه برای دوچرخه‌سواری نیست! چطور؟ اینطوری که:

1- اگر ساکن تهران هستین در محدوده‌هایی از شهر دوچرخه‌های اشتراکی بیدود برای استفاده در دسترسه. زمانی که تازه دوچرخه‌سواری یاد گرفته بودم، حدود هفتاد کیلومتر ازین سرویس استفاده کردم. این دوچرخه‌ها سایز 24 هستن که تقریبا با تنظیم زینش، برای اکثریت جامعه قابل استفاده است. چون دنده ندارن، اکثرا در مسیرهای شرقی غربی و بالعکس و شمالی جنوبی استفاده می‌شن.

2- در مناطق دیگری از تهران مثل دریاچه چیتگر، امکان اجاره ساعتی دوچرخه وجود داره. با مامانم برای یک ساعت از یکی از باجه‌های نزدیک ورودی شرقی چیتگر دوتا دوچرخه اجاره کردیم و دور دریاچه رو با هم رکاب زدیم. تجربه خوبیه که فرصت رکاب زدن گروهی رو راحت فراهم میکنه. گروه‌های زیادی رو دیدیم که در حال دور دور بودن. البته دوچرخه من دنده‌هاش صدا می‌داد و دوچرخه مامانم ترمز نمی‌گرفت :) به علت استفاده زیاد از این دوچرخه‌ها، استهلاک بالاست و باید قبل از استفاده از سلامتش مطمئن بشین.

3- راه حل سوم برای افرادیه که استفاده گهگاهی دوچرخه اشتراکی یا اجاره‌ای تمایلشون به رکاب زدن مداوم در شهر رو پاسخ نمیده و دلشون یه دوچرخه همراه برای خودشون می‌خواد و در ضمن هزینه زیادی رو هم نمی‌تونن برای این کار اختصاص بدن. خب پس برگردیم به گوگل و بنویسیم «دوچرخه دست دوم»! اینجا اولین نتیجه جستجو از دیوار ما رو وارد دنیایی از دوچرخه می‌کنه که به تازگی و با کلمه پر تکرار «در حد نو» در ادامه عنوان آگهی، منتشر شدن. با اسکرول کردن صفحه، این بار با تصاویری مواجه می‌شین که حرفه‌ای نیست و یا اطلاعات آگهی‌ها یک دست نیست. اینجا فروشنده‌ها افراد عادی هستن که به جای توی انباری گذاشتن وسایلی که دیگه بهشون نیازی ندارن، می‌فروشنش. قیمت‌ها هم اصولا از بازار دورچرخه نو پایین‌تره و دچار سوت کشیدن ممتد مغزی نمی‌شین.

فرهنگ خرید وسلیه دست دوم در کشور ما شاید خیلی رایج نباشه و به نظر میاد فاصله زیادی بین آنچه ما در ایران دست دوم تلقی می‌کنیم (چیزی که کهنه و اسقاطه) و آنچه در فرهنگ غربی دست دوم محسوب می‌شه (حداقل پنجاه درصد عمر مفیدش مونده)، وجود داره. جدای از انتخاب درست دوچرخه‌ای که متناسب با نیاز ما باشه چه در حالت نو و چه در حالت دست دوم، لازمه در خرید با دقت دوچرخه رو بررسی و بعد معامله کنیم. در این لینک هم توضیحات ضروری برای رعایت در معامله گفته شده.

وقتی برای انتخاب دوچرخه دست دوم اقدام می‌کنیم، نکته‌های مختلفی رو باید رعایت کرد. کمک گرفتن از یک مشاور خبره هم توصیه میشه اما راهنماهای مختلفی وجود دارن که نکات اصلی به خریدار متذکر می‌شن. مثلا راهنمای خرید دوچرخه دست دوم که مجله دوچرخه و طبیعت اون رو گردآوری کرده، از جامع‌ترین منابع بررسی فنیه و توصیه اکید می‌کنم اگر قصد خرید جدی دارین، با دقت بخونینش.

با توجه به این یک سالی که رکاب می‌زنم، درکی که از دوچرخه‌سواری با آذرخش کسب کردم و دوچرخه‌های رفقام رو دیدم دو نکته غیر فنی رو روی آگهی‌ها مرور می‌کنم:

• قیمت: آذرخشم یه دوچرخه مدل CAMP LEGEND 100 سایز 26 هست که همون پارسال بدون افزایش قیمت‌ها در رده ارزان قیمت‌های بازار بود. بودجه من حدود سه میلیون تومن بود که رفتم سراغ این مدل. داستان خریدش رو هم از اینجا می‌تونین بخونین. با توجه به اینکه پارسال ازش استفاده تفریحی می‌کردم و در ماه‌های اخیر به صورت روزمره دارم استفاده می‌کنم، پاسخگوی نیازهای من تا الان بوده.

به عنوان یه دوچرخه‌سوار آماتور توصیه میکنم اگر واقعا قصد حرفه‌ای شدن ندارین و فقط می‌خواید لذت رکاب زدن رو هر وقت که دوست دارین تجربه کنین، هزینه زیادی رو برای خرید دوچرخه اختصاص ندین. به این توجه کنین که ممکنه از تو پارکینگ بدزدنش و یا اینقدر خفن و گرونه که جرات نکنین تو خیابون خلوت و یا تاریک به تنهایی رکاب بزنین!

راستی همه پولتون رو به خرید دوچرخه اختصاص ندین. دوچرخه‌سواری لوازم متعددی نیاز داره که بدون اونها نمیشه با خیال راحت رکاب زد: مثل کلاه ایمنی، قفل، چراغ و .. . اینجا از وسایلی که باید همراه‌مون باشه، نوشتم. پس هزینه‌هاتون رو مدیریت کنین.

• جستجو: هر برند و مدلی که در آگهی دیدین و قیمتش هم با بودجه شما سازگار بود، حتما اطلاعات خرید نو همون مدل رو هم گوگل کنین و بخونین. تصاویر حرفه‌ای و تحلیل‌های تولیدکننده و نظرات خریداران رو بخونین. دیدن عکس‌های بهتری از دوچرخه بهتون کمک می‌کنه که خودتون رو سوار بر اون تصور کنین و ببینین عکس‌خورش چطوره! شاید بخندین ولی بعد از ورود دوچرخه به زندگی من، پای ثابت کلی از عکس‌هام آذرخشم بوده و حتی رنگش سلیقه من رو هم تحت تاثیر قرار داده. از اینجا می‌تونین داستان راه‌های زردرنگ آذرخش رو بخونین. سعی کنین انتخابی داشته باشین که به دلتون هم می‌شینه، چون دوست داشتن دوچرخه به خوش رکابی اون خیلی کمک میکنه :)) [ازین استدلال‌هاست که تو هیچ عطاری پیدا نمی‌کنین!]

باز هم تاکید می‌کنم اگر دوچرخه‌سواری آماتور و غیرحرفه‌ای مد نظرتونه و دوست دارین طعم خوش رهایی رکاب‌زدن رو هر وقت که دوست دارین بچشین، همین امروز شروع کنین به جستجو توی آگهی‌های دوچرخه دست دوم و همرکاب عزیزتون رو پیدا کنین :)

واقعا امیدوارم با سخت‌گیری زیاد خودتون رو از لذت رکاب زدن محروم نکنین!