معمولا برای هر فرد ایرانی پیش آمده که در شبکه‌های اجتماعی عضو گروه‌های خانوادگی باشد. محتواهایی که در این گروه‌ها ارسال می‌شوند از صبح بخیر شروع، و بیشتر به کلیپ‌های مثبت اندیشی و گاها هم انتشار عکس و فیلم مراسمات مختلف اختصاص می‌یابد. حقیقتا در شرایط فعلی کشور حفظ سلامت آن هم از نوع بهداشت روان برای عده زیادی بسیار سخت و حتی ناممکن شده است. این مثبت اندیشی‌ها می‌توانند به حفظ تاب آوری روانی کمک نمایند، اما آنچه که می‌تواند برای جامعه خطرناک باشد ویروسی در قالب این تفکر است که نگارنده نام آن را "همه رفتنی هستند" گذاشته است.
این ویروس، تصاویر افراد یک شهر که در حال گذر از یک خیابان پر تردد (نظیر اطراف میدان انقلاب تهران) را نشان داده و یک پی نوشت با این مضمون به آن اضافه می‌نماید که این افراد را می‌بینید، همه قبل از خواب شبانه هزار حالت از نگرانی و تشویش را تجربه می‌کردند، اما امروز نه اثری از خودشان است و نه دلواپسی‌هایشان. به عبارتی، این دست از محتواها به مخاطب القا می‌کنند که چون در نهایت همه از این دنیای فانی رفتنی هستند باید رها بود و دغدغه‌ای نداشت. البته سازندگان این کلیپ‌ها شاید از ابتدا این قصد را نداشتند، اما احتمال دارد که ناخواسته در حال انتشار یک ویروس باشند.
اینکه این دنیا محل گذر است و نباید عمیقا به آن دل بست مورد توافق همگان است، اما در عین حال نباید از زیبایی‌ها و لذت‌های بی‌شمار آن غافل شد. عدالت اجتماعی این حقیقت را همواره هدف قرار می‌دهد که همه انسان‌ها بدون توجه به ویژگی‌های ظاهری و اجتماعی-اقتصادی حق دارند که زندگی کنند و از لحظه لحظه آن سرشار از لذت گردند؛ زیرساخت‌های یک جامعه را باید بر مبنای همین اصل ایجاد کرد و توسعه داد. تسهیلات و امکانات نباید فقط در اختیار عده‌ای مشخص باشد و سایر افراد به بهانه ناپایداری عالم از دسترسی به آن‌ها محروم گردند.
در مجموع، قریب به یقین هدف اولین سازنده گمنام این نوع محتواها تزریق آرامش خاطر به مردم بوده است. شاید فکرش را هم نمی‌کرد که این کارش روزی توسط یک نویسنده کم ذوق دستمایه نگارش یک یادداشت قرار گیرد. مادر عزیزمان ایران امروزه بیشتر از همیشه نیازمند ترسیم چشم اندازهای روشن است. انگیزه‌ها باید زنده بمانند. مطالبه گری باید ترویج پیدا کند. همه و همه باید فرصت سپری کردن یک زندگی شاد و بودن در رفاه نسبی را داشته باشند. توصیه می‌شود که اصلاحات مورد نیاز در این مسیر به صورت تدریجی صورت گرفته، و از حرکات انفجاری که نتیجه‌ای جز اتلاف منابع یک کشور ندارند به شدت اجتناب گردد. امید و امید که همه موارد گفته شده به بهترین نحو ممکن محقق شوند.
با تقدیم احترام
محمدرضا شیخی چمان
۱۴۰۳/۱۱/۰۱ – دوشنبه
