یکی از سوال هایی که ذهنم رو درگیر میکرد این بود که چطور یک نفر کل عمرش رو صرف یک کار روتین میکنه؟
و وقتی که بازنشسته هم‌میشه دوباره میخواد بره سراغ همون کار تا بیکار نباشه
البته بعضی شغل ها ،چالش های خودشون رو دارن ولی بعضی دیگه یا خیلی روتین هستن و یا اگر چالشی دارن زیاد جذاب نیست
مثلا راننده تاکسی ای که سیصد هزار کیلومتر با ماشینش رفته یا انبار داری و بنک داری که بیشتر وقتش رو بیکار نشسته
و ...
چیزی که این کار ها رو قابل تحمل و یا حتی لذت بخش میکنه ، بنظر باید چیز مهم و قابل یادگیری ای باشه
و اون عادت و حالتی است به نام فلو، حالتی که شما گذر زمان رو حس نمیکنی ، کار برات لذت بخش میشه و بدون انرژی کارت رو انجام میدی
جالب اینکه این فرایند تغییر میکنه ، یعنی کار هایی هستن. که در ابتدا ، در حالت فلو انجام نمیشن و بعد از مدتی به حالت فلو میروند مثل رانندگی که اول خیلی سخت انجام میشه و بعد به آسونی و بدون فکر کردن
از دیگر کار هایی که در حالت فلو انجام می شه لباس پوشیدن ، فیلم دیدن ، مسیر هر روزه خانه رو آمدن هستش
اما اگر بشه بقیه چیز ها رو هم به همین حالت برد و ازش لذت برد و به راحتی و به عادت انجام داد چی ؟
مثلا سیستم یادگیری ما بسیار ، کم راندمان است
آموزش در مدرسه یا آموزش در دانشگاه ، حتی آموزش در دیگر حالات هم کم راندمان است .
مثلا ، تصمیم گرفتیم یک دوره ای را تمام کنیم ، اما مدام چیز های مختلف در ذهن می آید و یا اگر با تمام حضور ذهن هم یاد گیری انجام شود ولی باز هم طول میکشد
اما اگر بشود این کار ها یا هر کاری رو به صورت خودکار انجام داد
آنوقت چه؟
