نوجوانی فصل عجیبی از زندگی است و باید فقط بگذره ، مدام با خانواده مخالفت میکنی و هنوز جایگاه خودت رو پیدا نکردی نه کودکی و نه جوان.
اون هم شاید بخاطر تغییرات مغزی ای است که در اون دوران اتفاق میوفته ، مثل از بین رفتن شبکه هایی که کمتر استفاده میشدن.
اما فرض کنید شما نوجوانی دارید و میخواهید تجربیاتی که شما در زندگی داشته اید را به او بگوئید یا راهی را میرود که شما فکر میکنید اشتباه است را نرود
(فیلم پسر زیبا در مورد مواد مخدر و این دوران است
البته ریتم جذابی ندارد ولی از این جهت که واقعیت را نشان میدهد جذاب است)
چکار میشود انجام داد ؟
اگر از من بپرسید تقریبا هیچ کار
اما در دوران دیگر چه ؟ اگر از من بپرسید باز هم تقریبا هیچ کار
اما نسبت به دوران نوجوانی بسیار جلوتر هستید چون در این دوران مغز نوجوان در حال عوض شدن است مثل زمین بازی ای که در ابتدا، زمینش مستطیل است و قاعده این است که با پا به توپ ضربه بزنید ولی بعدش زمین مثلثی میشود و باید با دست به دو توپ ضربه بزنید و به دروازه خودی گل بزنید
حالا این اوصاف را بگذارید در کنار این که اصولا نوجوان میخواهد با شما مبارزه کند و بر علیه شماست و تمام تریک های شما رو از حفظ شده چو از خود شماست و پیش شما تربیت شده و تمام نقاط ضعف و قدرت شما را هم میداند
اما در دوران نوجوانی فقط با تغییر محیط نوجوان شاید بتوانید تاثیری رویش بگذارید چون از شما معمولا حرف شنوی ندارد ولی از دوستانش شاید
اما در دوران دیگر چه
آیا فکر میکنید نصیحت یا صحبت منطقی جواب میدهد ؟
اول این که تفکر دیگران اصلا مثل شما نیست و شاید چیز هایی که برای شما مهم باشد اصلا برای دیگری مهم نباشد و طور دیگری به دنیا نگاه کند
شما از کجا میدانید که تجربه ای که شما از رنگ زرد دارید با دیگری یکی است و مثلا رنگ زرد شما، رنگ صورتی دیگری نباشد؟
دوم اینکه دروغ زیبا برای ما جذاب تر از حقیقت تلخ است و ما ظرفیت حقیقت رو نداریم
مثل این دوربین های گوشی ها که از یه جایی به بعد به کیفیت دوربین توجه نکردن بلکه به فیلتر های زیبایی و روتوش اهمیت دادن چون چه فایده ای داره یه عکس بیست مگابایت از صورت خسته خودتون بگیرید در حالی که یه عکس پنج مگی در حالی که زیبا و جوان شده اید بسیار برای شما خوش آیند تر است
سوم انسان ها احساسی تصمیم میگیرند و منطقی توجیه میکنند
اگر به یه چیزی اعتقاد داشتید و دوست داشتید چندین دلیل منطقی برای اون پیدا خواهید کرد.
چهارم آدم ها گوش نمیکنند که بفهمند آنها گوش میکنند که جواب بدهند.
این تقریبا یک گرایش کلی است که میخواهیم مخالفت کنیم و طرف مقابل رو بکوبیم مخصوصا وقتی که بحث جدی میشه البته چیز زیاد بدی هم نیست اگر کنترل بشه
پنجم تا وقتی که طرف خودش کلش به سنگ نخورده باشه دنبال راه حل نمی ره
همه اینها رو گفتم تا کاربردی ترین کتابی که در زمینه روانشناسی خوندم معرفی کنم
کتاب ، هندبوکی است برای روانشناسان در محیط تراپی
و این که چطور باید صحبت کرد
کتاب اسمش مصاحبه انگیزشی است (اسمش شاید یه خورده تو فارسی خوب ترجمه نشه ولی منظورش اینه که چه کار کنیم طرف خود خواسته خودش رو به سمت مثبت‌تغییر بده)
اما ، چطور باید صحبت کرد؟
تقریبا نباید صحبت کرد
خلاصه بگم این کتاب تاثیر پایداری نداره و باید روش های دیگه هم پیاده بشه
دوم این که نباید صحبت کرد و فقط گوش کرد البته سوال هم بکنی
سوم این که از خود طرف راه حل رو بخوای و وقتی چیزی رو گفت که درسته، توی اون مسیر بیشتر ادامه بدی
اگر کسی رو دوست داری و فکر میکنی داره اشتباه میکنه (البته اگر شما اشتباه فکر نکنی) فکر میکنم منطقی صحبت کردن باهاش فایده ای نداره اما خوندن این کتاب خالی از لطف نیست.
