برای کسی که حرف هایی برای گفتن داشته باشد هیچ راهی بسته نخواهد شد. وقتی مخاطب وبلاگ هایمان را گم کردیم، در پی یافتن گوش های شنوا پلتفرم های دیگر را یک به یک تجربه کردیم و حالا دست روزگار دوباره ما را به کلبه های مجازی یک دهه پیش بازگرداند.
از این بابت ناراحت نیستم؛ زیرا بستر وبلاگ مرا بیشتر از فیسبوک و اینستاگرام و تبرج و تظاهر فضاهای تصویر محور به سمت مطالعه و فکر پیش می برد.
امروز بعد از یک دهه دوباره به وبلاگ نویسی برگشتم اما به اندازه ده سال حرف برای گفتن دارم.
اینجا می خواهم از دغدغه های قدیمی ام که حالا به موضوع داغ روز تبدیل شده است حرف بزنم.
اینجا می خواهم از فرهنگ، رسانه، سینما و زنان بگویم!
