ایران دومین کشور خشمگین دنیاست و این رتبه مدت هاست که هست … وقتی خبر کارزار رو شنیدم ، با خودم فکر کردم : عصبانی شدن های ما حتی از آدم هایی که یه بار هم تو زندگی مون ندیدیم ، وجود داره .
گاهی ما عصبانیتمون رو روی افراد اشتباهی تخلیه میکنیم . من نمیدونم دقیقا چی شد که ایده ی لغو سربازی مردها جای خودش رو داد به کارزار سربازی برای زنان اما یقین دارم انتقام از ماها نه دردی ازتون دوا میکنه، نه دو سال زندگی تون رو بهتون پس میده .
دروغه اگه بگم ناامید نشدم .
دروغه اگه بگم جا نخوردم .
دروغه اگه بگم بعد این اتفاق دیدم نسبت به مردهای کشورم میشه همونی که بود …
به من اعتماد کنین : اگه قضیه برعکس بود، شماها ما رو نمی بخشیدین. ربطش میدادین به احساساتی بودن زنها، مینداختینش گردن هورمون ها ! توجیه شماها چیه ؟!
شماها که این همه ادعاتون میشه !
(از آقایونی که مخالف این کارزار هستن عذر میخوام . منظورم اونا نیستن .)
من توی این متن از ظلم هایی که به زن ها میشه نگفتم چون یه سری چیزها پر واضحه! من از حق ارث ،حق هایی که زن ها موقع عقد ازش محروم میشن و میفته دست شوهرشون، از آمار تجاوز، از آزارهای کلامی و جسمانی و مزاحمت های گوناگون، از دید بالا به پایین نسبت به زن ها (حتی در قانون) و صدها مورد ظلم دیگه علیه زن ها ننوشتم.
این متن کوتاهه که کوتاه بگم : ما ز یاران چشم یاری داشتیم !
