سریال بازی مرکب یا اسکویید گیم یک سریال کره ایه که این روزها فصل دومش اومده و تقریبا همه در موردش صحبت میکنن. حتی اونایی که سریال نمیبینن. حتی اونایی که سریال کره ای نمیبینن . حتی اونایی که خشونت در سریال براشون جذاب نیست!
چی باعث میشه که یک سریال کره ای از مرزهای کره رد بشه و سراسر مردم دنیا نه تنها ازش استقبال کنن، بلکه ماسک ها و لباس هاش مد بشه ، مردم دنبال بازی هاش برن و البته طرز تهیه شیرینی مخصوصش رو پیدا کنن؟
این متن شامل اسپویل نیست پس اگر سریال رو ندیدین و یا وسط دیدنش هستین این متن چیزی رو براتون اسپویل نمیکنه .
همون طور که احتمالا میدونین من هیچ وقت دنبال سینما و تلویزیون و نقد و تحلیلشون نبودم و نیستم. قطعا که کارگردانی ، بازیگری ، نویسندگی ، آهنگسازی و عوامل دیگه ای که یک سریال موفق میسازن ، در این سریال درخشیدن اما اون چیزی که من میخوام بهش بپردازم مرتبط با دنیای آدم ها و علوم انسانیه . همون طور که بقیه ی متن های من در ارتباط با همینه!
یه سری آدم برای پول خیلی زیاد وارد یه بازی میشن. هر کی میبازه کشته میشه و به ازای هر کسی که کشته میشه سهم جایزه کسایی که تو بازی ان افزایش پیدا میکنه .
فقر و بدهی و مشکلات اقتصادی در سراسر دنیا هست . آدم های این سریال هم از شدت فقر تصمیم میگیرن جون خودشون رو به خطر بندازن اما ما این همه سریال داریم که توش فقر رو به تصویر میکشه. فقر موضوع و معضل جدیدی برای بشر نیست !
درسته که اینکه اساس این سریال در مورد فقره ، بسیار توی جذب مخاطب تاثیرگذاره اما این اصلی ترین عاملی نیست که همه ی ماها رو به نوعی درگیر میکنه تا بخوایم عضوی از اون بازی یا سریال باشیم ! در صورتی که این همون کاریه که این سریال با مخاطب هاش میکنه ! و انقدر جذابه که حتی روی اپ دولینگو (یه اپ برای یادگیری زبان های مختلف) آیکون بازی مرکب میاد .
تو سراسر دنیا لباس ها و ماسک هاشون فروخته میشه طرز تهیه ی شیرینی ای که توی این بازی هست معروف میشه و حتی توی اروپا مردم بازی هاش رو به طور گسترده انجام میدن .
همه ی ماها یه انسان خوب درون مون هست که با چرخ روزگار چرخیده و یا یه وقتایی زیر همون چرخ له شده. تو این سریال ما نه تنها با شخصیت ها زندگی می‌کنیم بلکه مجبور میشیم اولویت بندی کنیم. مجبور میشیم ترجیح بدیم که کی زنده بمونه. شرایط یه جوری میشه که تو سریال اونی که خوبه هم بعد از یه مدت ممکنه دیگه خیلی خوب و اخلاقی نباشه .
انگار ما با اینکه : یه بازی فوق خطرناکه و ممکنه یه عده بمیرن کنار میایم چون در نهایت میدونیم : چاره ای ندارن …
بعد با خودمون فکر می‌کنیم : اگه من بچه ی سرطانی داشتم و پول درمانش رو نداشتم چی؟ اگه کلی بدهی داشتم و خانواده م تهدید شده بودن چی؟ اگه نه سقفی بالا سرم بود نه شغلی بود نه پولی بود چی؟ اون موقع به همین راحتی میتونستم بگم چرا جون خودشون و بقیه (بازیکن ها) رو قمار میکنن ؟ به همین راحتی میتونستم بگم اگه تو شرایطش قرار میگرفتم آدم نمی کشتم؟
جوابش ساده ست : نه
چالش های اخلاقی همون چیزهایی ان که ما شاید کل زندگی مون باهاشون درگیریم و هر چقدر شرایطمون سخت تره جوابمون پیچیده تره .
من خیلی مطمئن میگم : من هیچ وقت به کسی شلیک نکردم .
اما اگر یکی به قصد تهدید یه عزیز من ماشه رو بکشه اگه بتونم بهش شلیک نمیکنم؟ چرا !
شما هم همینین . همه مون همینیم .
اسکویید گیم از شعارگونه به تصویر کشیدن زندگی رد میشه .
واقعی ش میکنه و در نهایت … ما می مونیم با یه ذهن بازتر با یه عالمه سوال و یه عالمه فکر .
