?? «هشدار: لطفاً قبل از خواندن، شرایط و توان خود را بسنجید. متن دارای برخی توصیف های غم انگیز از صحنه ی حادثه است.»
امروز ۱۸ دی ماه، سالگردِ سرنگونیِ دردناک هواپیمای اوکراینی با ۱۷۶ مسافر است. بسیاری عزیزانمان در جوانی، و حتی در نوجوانی، کودکی و کهنسالی از دست رفتند. بسیاری نخبگان، دانشمندان، دانش آموختگانِ بهترین دانشگاه ها و سرمایه های انسانیِ وطن و جهان از دست رفتند… بسیاری عاشق و معشوق، فرزند و نوه، پدر و مادر، چه بسا پدربزرگ یا مادربزرگ... بسیاری که عشق و انگیزه ی بسیاری برای زندگی داشتند یا عشق و انگیزه ی زندگی برای بسیاری بودند…
به یاد این فاجعه ی غم انگیز، نگاهی به فضای مجازی انداختم. عکس های مستند محل حادثه به چشمم خورد. نوشته بود «عکس ها دارای صحنه های دلخراش است». اشتباهی تصور می کردم همه چیز در لحظه ی انفجار در هوا، در لحظه ای خاکستر و متلاشی شده باشد. آرزو داشتم که ای کاش در این فاجعه، دست کم مسافران مرگی آنی و بی هیچ دردی داشته و هیچ چیزی از انفجار، سقوط یا برخورد را حس نکرده باشند.
با وجود سختی و حساسیت روانی، عکس ها را باز کردم. تجربه ای از نکات فنی انفجار و سقوط هواپیماها نداشتم و به دلیل حساسیت، معمولاً جزئیات بسیاری سانحه ها را پیگیری نمی کردم. اولین چیزی که ناگهان و قبل از دیدن عکس های دارای صحنه، نظرم را جلب کرد، حضور نیروهای جوان و از خود گذشته ی «آتش نشانی»، «هلال احمر» و نیروهای داوطلب بود… جوانان و انسان های از خود گذشته ای که حتی به شکل داوطلبانه و همیشه در سخت ترین و دلخراش ترین صحنه ها و فجایع طبیعی و غیرطبیعی حضور دارند… و سخت ترین کارها را مثل جمع آوری تکه های باقی مانده که از عهده ی بسیاری خارج است، انجام می دهند… آن هم وقتی بسیاری مانند من حتی توان دیدن عکس هایش را هم ندارند... به چهره ی جوانان داوطلب نگاه کردم و از صمیم قلب توانمندی و فداکاری آنها را ستودم...
دلخراش ترین داستان هم تصاویر واقعی از چیزهایی بود که هیچ وقت دلم نمی خواست ببینم یا باور کنم… در بین تصاویر، دستی زیبا، زنانه و لطیف را بیرون آمده بر پاره ای فلز دیدم... عزیزانمان یا بخش هایی از آنها به زمین رسیده بودند و فراوان، کیسه های تیره و مشکی از باقی مانده ها بر زمین بود… یادشان گرامی و با آرزوی آرامش برای همه ی بازماندگان آنها. امید که روزی مرهمی آرامبخش بر دل زجر کشیده ی بازماندگان و دوستدارانشان و بر اندوه مردم گذاشته شود…?
