این اقدام در زمان نامناسبی برای مودی، نخست‌وزیر هند، انجام گرفته است؛ چون دولت او به دنبال تجدید انتخابات است و احتمالا از سوی مخالفان با اتهام ضعف در برابر فشارهای آمریکا مواجه خواهد شد. به همین دلیل و در راستای حفظ روابط با ایران، هند همچنان به خرید نفت ایران از طریق مکانیزم پرداخت روپیه ادامه خواهد داد (هرچند که ممکن است باعث ناراحتی آمریکا شود). علاوه‌براین، دهلی نو نگرانی‌های دیگری نیز در خصوص این اقدام ایالات متحده دارد: تاثیر بالقوه بر قیمت نفت و روند توسعه هند و استفاده از بندر چابهار در ایران جهت تسهیل ارتباط با افغانستان.
این مسائل در صدر فهرست گفتگوهای آلیس ولز، معاون وزیر امور خارجه ایالات متحده در سفر به هند قرار خواهند داشت. مقامات هند امیدوارند همتایان آمریکایی خود را به تجدید نظر در این خصوص وادارند.
سه مشکل بزرگ‌تر نیز باید در نظر گرفته شوند.
اولا، مسائل مربوط به تحریم ایران و ونزوئلا در زمانی رخ داده که سایر عوامل موثر بر روابط ایالات متحده و هند پر رنگ شده‌اند. با اعلام دولت آمریکا مبنی بر حذف تخفیف گمرکی هند از سامانه GSP به دلیل نگرانی‌های موجود در خصوص سیاست‌های تجاری و سرمایهگذاری این کشور، سطح روابط تجاری هند با چالش‌های قابل‌توجهی مواجه شده است. مهلت 60 روزه برای تصمیم‌گیری نهایی در این رابطه در اوایل ماه می به پایان می‌رسد، هرچند که ممکن است تا زمان اعلام نتایج انتخابات هند در 23 می به تعویق بیافتد. علاوه‌براین، واشنگتن از قراردادهای دفاعی هند با روسیه نیز ناراضی است، چون آنها را بر خلاف اصل تحریم‌ها می‌داند. تحریم‌ها شامل سامانه موشکی S-400 و موارد دیگر هستند. در عین حال، قراردادهای دفاعی با ایالات متحده همچنان بر روی میز مذاکره قرار دارد. علاوه‌براین، هند نگران مذاکرات صلح افغانستان و امتیازاتی است که واشنگتن می‌تواند به طالبان بدهد. پاکستان نیز به دلیل آوردن طالبان بر سر میز مذاکره در این مجموعه قرار دارد.
ثانیا، این اقدام بر خلاف امتیازاتی است که سازمان امنیت ملی در خصوص ارتباط با چین و روسیه به هند داده است.
سوما، این تحولات باعث تقویت یکی از خصوصیات ذاتی هندی‌ها شده است که سیاستمداران آمریکایی میانه چندان خوبی با آن ندارند: تلاش برای استقلال استراتژیک، که نشان می‌دهد هندی‌ها ایالات متحده را شریک قابل اعتمادی نمی‌دانند و بر این باورند که این کشور به منافع هند توجه نمی‌کند. دو گرایش رقابتی به طور مداوم در سیاست خارجی هند حضور دارند: نیاز به هماهنگی و میل به استقلال. این مسئله در خصوص چشم‌پوشی از تحریمهای ایران باعث از بین رفتن سیاست دوم می‌شود. دهلی نو این اقدام را در راستای یکی از همان تصمیمات یک‌سویه ایالات متحده می‌داند و معتقد است که آمریکا منافع این کشور را نادیده می‌گیرد. با اینکه هند هدف اصلی تحریم‌ها نبوده، اما از آسیبهای جانبی آن بی‌بهره نمانده است. از جمله این اقدامات می‌توان به تعرفه فولاد و آلومینیوم، خروج دولت ترامپ از موافقتنامه تغییرات اقلیمی پاریس، کاهش حضور نظامی در افغانستان و همچنین تحریمهای ایران، روسیه و ونزوئلا اشاره کرد. این اقدامات باعث افزایش مخالفت‌ها در دولت هند در خصوص توسعه روابط با ایالات متحده شده است.
با این وجود، نباید تاثیر این حرکت دولت ترامپ را بیش از حد بزرگ کنیم. هند اختلافات خاص خود را با ایران دارد. تهران که پیش از این با هند بر سر مذاکره با طالبان در افغانستان هم‌نظر بود، اکنون تغییر موضع داده و با پاکستان هماهنگ شده است (عمران خان، نخست‌وزیر پاکستان هم اکنون در ایران است و اشاره او به توئیت‌های خامنه‌ای به مذاق دوستان هندی او خوش نخواهد آمد). علاوه‌براین، دهلی نو بر خلاف گذشته گزینههای دیگری نیز برای تامین نفت مورد نیاز خود دارد. در نهایت، ایالات متحده به دلایل مختلف، به ویژه استراتژی توازن خارجی و داخلی دهلی در برابر چین همچنان برای هند سودمند است. شاید هند نگران این باشد که واشنگتن استقلال این کشور را خدشه‌دار کرده است، اما نگرانی‌های بیشتری در مورد چین دارد.
