شش ماهه که با یکی از دانشگاه های مزارشریف افغانستان در حال رایزنی هستیم که سامانه دانشگاهی اونا رو ما طراحی و برنامه نویسی و اجرا کنیم
دقیقا دیروز با مدیران دانشگاه قرار مکالمه اینترنتی برای قطعی قرارداد داشتیم که یه سر هم حضوری بریم مزار شریف
قرارمون تو اینترنت با واتس اپ بود که دو روزه اینترنت قطعه
ما یه تیم برنامه نویسی هستیم، که این هستیم به لطف قطعی اینترنت داره تبدیل میشه به بودیم و حالا دیگه نیستیم
شش ماه کلنجار و کلی دادن امتیازات مختلف برای بستن قرارداد
قراردادی که باعث میشد حداقل ده دانشگاه افغانستان سرویس بدیم و الان همه چییییییز رفتتته رو هواااااا
بچه های تیممون چشم و امیدشون به این قرارداد بود تا با تزریق منابع مالی به این بچه ها، کم درامدی ماه های اخیر جبران بشه ولی حییییف
هیچ راه ارتباطی نیست که به طرفین افغانی وضعیت رو اطلاع بدم
رسانه های افغانی هم آنقدر قوی نیستن که وضعیت ایران رو مخابره کنن
وای چه لحظات شومی شده این روزا
خیلی بده این همه مدت به امید این بشینی بعد ببینی همه رفت امدها و مذاکرات و... رفته رو هوا
برنامه نویسی در همه جای دنیا حزو پردرامدترین و امن ترین شغل ب حساب میاد ولی تو ایران همش روی ویبره ایم
تهدیدات فیلترینگ و تحریم حالا هم شبکه ملی
چهار ماهی میشه که تشکیل زندگی دادم و بعد از تاهل هزینه ها سرسام اور شده و از طرف دیگه ای قسط و چک و... امونمو بریده تا جایی که اگه یه روز کار نکنم یک ماه عقب میوفتم
به فکر مهاجرتم
هفت سالیه که خودمو توجیه میکنم همه جای دنیا هم مثل ایران اگه ادم کاری باشه تو ایران هم میتونه کار کنه ولی دیگه نمیتونم. وقتی نگاه به دوستانم میکنم که با نصف تخصص من تو شرکت هایی مثل اینتل کار میکنن حسرت درونی من چندین و چند برابر میشه
افغانستان با وجود زیر ساخت داغونی که داره ولی به لحاظ شرایط کار برای بزنامه نویسا خیلی بهتر از ایرانه
اونجا مسترکارت و پی پال میتونی داشته باشی و همه شرکت های امریکایی و اروپایی بهت سرویس میدن بی دغدغه، با اینکه تصورش هم سخته ولی از وقتی با طرفین افغانی آشنا شدم بعضی وقتا به فکر رفتن به افغانستانم شاید دیوانه وار باشه ولی دیوانه وارتر از اون اینه که بمونی تو ایرانه نتونی هیچ‌کاری بکنی
