دو روز پیش سالگرد عملیات طوفان الاقصی بود. طوفانی که قرار بود پایه های اسرائیل را ویران کند، در واقع بادی بود که طوفان درو کرد و غزه و لبنان را با خاک یکسان نمود! در همان روزهای پس از آن عملیات شوم، خیلی ها امروز را پبش بینی می کردند. تخریب گسترده غزه و قتل عام هزاران زن و مرد و کودک، و امروز تخریب لبنان و قتل عام فرماندهان حزب الله و مردمی که تاوان می دهند، و فردا معلوم نیست دامنه این جنگ به کجاها بکشد.
جشن و شادی آن روزها به خاطر امری نابخردانه که چنین تلفاتی را به دنبال داشت و حمایت از آن و کمک به آنان، به جز از یک حکومت ایدئولوژیک که حاضر است تمام مردم به پای اهداف آن قربانی شوند، با پشتیبانی عده ای که چشم و گوش بسته تابع آنها هستند برنمی آید.
گویی هنوز هم صدای جنگ جنگ تا پیروزی سالهای جنگ عراق با ایران در گوشمان است. آن روزها فکر نمی کردیم این شعار قرار است تا امروز ادامه داشته باشد. فکر نمی کردیم هزینه تمام جنگهای منطقه را ما باید بپردازیم. فکر نمی کردیم پیروزی تا قیام قیامت طول می کشد! چه خوش خیال بودیم که با پایان جنگ شادی کردیم و خوشحال بودیم که دیگر جنگ و ویرانی تمام شد. چه خیال باطلی!
ما چه می دانستیم شعارها و سخنرانی های آن روز رهبر، زیربنای حکومت جدید ایران است و قرار است سالیان سال بر مبنای آنها طرح و برنامه ریخته شود. چه می دانستیم ایده امام و امت قرار است تمام سرمایه های این ملت را خرج خود کند؟ آخر حکومت اسلامی تاکنون نمونه ای نداشت که بدانیم چه خواهد کرد؟ تا جایی که شنیده بودیم، نمونه های کوتاه مدت صدر اسلام هم اینگونه نبود.
حالا و پس از گذشت ببش از چهار دهه و فنا شدن چند نسل به پای اهداف جهانی حکومت و پوچ بودن شعارهای داغ، باید نگران از دست دادن چیزهایی باشیم که هنوز داریم! نگران نابودی زیرساختهای فرسوده، نگران از بین رفتن انرژی هسته ای که میلیاردها دلار برایش هزینه شد و سودی برای ملت نداشت، نگران نابودی امکان صدور نفتی که زیرقیمت می دهیم تا فقط بتوانیم سرپا بمانیم، و نگران حیاتمان!
سنتهای تاریخ تکرار می شوند. سرنوشت ظالمان و تجاوزکاران همیشه نابودی بوده است اما این هم سنت تاریخ است که قدرت اول، اقتصاد و رضایت مردم است و نه تسلیحات نظامی. ملت گرسنه که سرمایه شان خرج اهداف بلندپروازانه حاکمان شود، برایشان فرقی نمی کند با موشک دشمن بمیرند یا از فقر و بی غذایی! بی تفاوتی این روزهای مردم نشانه خوبی نیست!
فرشته مزینانی
