به محض آغاز خلافت علی(ع)، ایشان سپاه اعراب را از سرحدات ایران بازگرداندند.
در دوره علی(ع) برای نخستین بار از زمان رحلت پیامبر اکرم(ص)، برای ایرانیان نیز عطایا(یارانه و سوبسید) برابر با اعراب در نظر گرفته شد در حالی که پیش از علی(ع) هیچ عطایایی برای ایرانیان در نظر گرفته نشده بود و در دوران خلافت امویان نیز عطایای مردم غیر عرب کاهش یافت.
اولین فرماندار ایرانی ملل اسلامی در دوره علی(ع) منصوب شد.
علی(ع) برای اولین بار برای یک شهر عربی قاضی ایرانی برگزید.
علی(ع) قومی را که به اهل فارس ظلم کند را بر روی منبر نفرین کرد.
در دوران خلافت امیرالمؤمنین(ع) برای نخستین بار فرمان آزادی تمامی اسرای ایرانی که در جنگ به اسارت گرفته شده بودند صادر شد که موجب اعتراض اعراب به ایشان شد.
فرزندان علی(ع) یعنی حسنین(ع) بر اساس روایت های ضعیف در جنگ اعراب و ایران حضور داشتند که طبق گفته طبری به فرمان علی(ع) برای جلوگیری از جنگ تا حد امکان راهی ایران شدند(روایت حضور حسنین(ع) در جنگ اعراب و ایرانیان تنها گزارش تاریخی کتاب ترجمه و تفسیر طبری است که خود طبری از صحت آن اظهار بی اطلاعی کرده)
به همین دلیل است که ایرانیان در لشگر حسن ابن علی(ع) حضور داشتند و خونخواه سیدالشهدا(ع) بودند.
سادات علوی که قصد گریز از ظلم و جور امویان و عباسیان را داشتند توسط ایرانیان به مناطق شمالی ایران مهاجرت کردند.
اعراب اهل سنت به شکل عادی به شیعه علی ابن ابیطالب(ع) مسلمان ایرانی و به تشیع اسلام ایرانی می‌گویند!
ایرانی‌بودن با حب علی(ع) در هم آمیخته.
