مرصطفیhسولttps://uploadkonuploads/7e3411_24VID-20240411-140502-186.mp4
▪️مصطفی فقیهی
🔹کاش قَد و حَدِّ خود را بدانیم؛ و بر آرزویی که برازنده‌‌ی ریخت و قواره و فهم و شعور و اصالت‌مان نیست، اصرار نورزیم. قدیمی‌ترها در این‌باره می‌گویند «از خدا به اصرار چیزی نخواهید که شاید صلاح‌تان نباشد»
🔹یکی را می‌شناسم که قریب به سه دهه قبل، طلای المپیک گرفت و به واسطه‌ی همان مدال، پله‌هاق ترقی را صد تا یکی طی کرد. همان ایام، رییس جمهور وقت، خطای بدی کرد و در مقابل اصرارهای کودکانه، تن داد به اعطای یک دکترای مفتی و رانتی!
🔹و بعد، همان آدم، شد «دکتر طلا المپیکی» ، و چندی بعد هم، عنوان «مقام دولتی» به خیک توازن در رفته‌اش چسباند! و از بد حادثه، شد مصداق دقیق همان مسئول نچسب و بد دهان و بی‌ادب و و ریاکار و صدالبته منفور ملت!
🔹وقتی قدّت کوتاه است، هیبت دیگران آتش‌ت می‌زند! حسادت بلای بزرگی‌ست که تا منتهای جان را می‌سوزاند؛ تصویری پر هیبت از خود در ذهن کوچک‌ش می‌سازد و محبوبیت دیگران را به سان تیغی بر چشمان‌ش می‌بیند.
🔹و این است قصه‌ی فرود از عرشِ محبوبیت بر فرش ذلت؛ سقوط از «جایگاه بر حق» به «منزلتِ غصبی»! آری! چنین است برادر…
