بله درست خواندید لاطائلات جواد خیابانی 90 دقیقه روی اعصاب هواداران پرسپولیس بود.
از درگیری خیالی با اکرم عفیف و مقایسه این بازیکن ارزشمند با حسن الهیدوس گرفته تا پدرکشتگی با بازیکن های خارجی پرسپولیس؛ گویا استاد دلالی پیراهن ورزشی را رها کرده و یه دلالی بازیکن روی آورده.
خیابانی که به عقیده خود؛ آشنایی کامل با فوتبال دارد تقریبا هیچ بازیکنی از السد غیر از عفیف را نمیشناخت از پدرو میگل که روی سکوها بود گرفته تا سایس مدافع مراکشی که در گذشته ای نه چندان دور کاپیتان ولوز بود، گویا استاد جدیدا با فوت‌موب هم آشنا شده و 90 دقیقه اسم هر بازیکن را کشف می‌کرد ریزنمرات وی را اعلام می‌کرد.
جدا از همه اینها عقده گشایی با برد 4 بر 1 شاگردان قلعه نویی مقابل قطر از ابتدای بازی روی مخ بود، در ایران تمامی رسانه ها معتقدند اکرم عفیف شادی گل مقابل استقلال را به خاطر توهین به ایران انجام داده ولی او در لیگ ستارگان قطر هم چندین بار این شادی گل را انجام داده آیا خواسته به قطری ها هم توهین کند؟ همین کمبود اطلاعات پیش رفت و پیش رفت و به جایی رسید که استاد بحث جزایر سه گانه را هم پیش آورد و گفت : تمام کشور های عربی و اروپایی روزی برای ایران بوده!
خیابانی که دست به هرچیزی می‌زد تا با وطن پرست نشان دادن خود سوتی های خود را بپوشاند باز هم بلافاصله سوژه پیج های فان شد.
باز هم به بحث فنی برمی‌گردیم جایی که خیابانی از پاس های اشتباه وحید امیری هم تعریف می‌کرد اما از یک تک به تک لوکاس ژائو کوه ساخت و آبروی این بازیکن خوش سابقه را پيش مخاطبان به حراج گذاشت.
اوس جواد حتی به تصاویر بازی هم دقت نمی‌کند انقدر که چشمش به صفحه موبایل است تا ببیند اسم فلان بازیکن چیست؛ در حالی که در دقایق انتهایی 90 دقیقه تمامی بازیکنان السد در زمین قهرمان ایران بودند خیابانی معتقد بود هیچ بازیکنی از السد جلو نمیاد!
شاید برای شما هم سوال باشد که اتاق فکر صداوسیما چیست که انقدر باعث افت کیفیت برنامه های رسانه میلی شده، بله جواد خیابانی از اتاق فکر صدا و سیماست.
در حالی که گزارشگر های جوان روز به روز بهتر می‌شوند و بازی های اروپایی با گزارش آنها قابل تحمل است باز هم جوادخیابانی خیابانی را برای گزارش بازی های مهم انتخاب می‌کند؛ در نهایت امیدوارم لااقل جواد خیابانی غیر از بازی هایی که گزارش می‌کند بازی های دیگری هم ببیند تا انقدر روی اعصاب جوان ایرانی نرود مخصوصا که جوان ایرانی تنها فوتبال را راهی برای فرار از واقعیت های تلخ جامعه می‌بیند.
