تا حالا شده که دعوا نکنید؟ قطعاً جواب شما "خیر" است!
تعارض، دعوا، درگیری و ناراحتی بخشی از زندگی هر فردی است و کاملاً طبیعی. ممکن است به هر دلیلی این درگیری با همسرمان، خانواده، همکاران‌مان یا دوست‌مان باشد. ممکن است حین دعوا از لفظ‌های زشت و توهین‌آمیز استفاده کرده باشیم. بعد پشیمان شده باشیم و مدتی در احساس‌گناه و سرزنش باقی مانده باشیم.
آنچه به وضوح مشاهده می‌کنیم؛ انرژی و تمرکزی است که بعد از دعوا و ناراحتی از ما گرفته می‌شود. لحظه‌های باهم بودن‌مان را زهرمار می‌کند. حوصله کار کردن را از ما می‌گیرد. زخم تنهایی و رنج آن روح را می‌خورد و خلاصه در خود می‌پچیم حتی اگر خودمان را سرگرم کار کنیم؛ کتاب بخوانیم، تفریح کنیم.
آنچه مشهود است؛ تمرکز و بازدهی پایین است.
بنابراین نمی‌توانیم، خودمان را گول بزنیم؛ دعوا یک بازی دو سَر باخت است و یقیناً کسی در آن سود نمی‌کند. مگر دچار اختلالی باشد!
امّا چه چیزی منجر به درگیری و تنش می‌شود؟!
قطعاً کنترل نکردنِ هیجان! آنچه درون ما می‌جوشد که قلبمان از سینه بیرون می‌آید، نفس‌مان تند می‌شود، رگ‌های شقیقه‌مان بیرون میپرند، دهن‌مان باز است و حنجره‌مان پاره می‌شود و سردرد‌های تهوع‌آوری که فقط تنهایی می‌خواهند.
قطعاً این علائم برای‌تان آشناست! علائمی که کنترل‌شان نکرده‌ایم؛ فرصت نگاه کردن بهشان نداده‌ایم.
آنچه مهم است؛ دور شدن از این مدل دعواهاست. یعنی یادبگیریم به شکل بهتری رفتار کنیم که آنچه آزارمان داده است را تغییر بدیم و مسئله حل شود وگرنه دعوا فقط تمرکز و انرژی بیشتری از ما گرفته است.
بهتر است؛ به محض مشاهده اولین احساس جوش و خروش مکث کنیم. وقفه بندازیم!
هیچ‌کار دیگری جز وقفه انداختن نکنیم. نه اینکه بریم و دو روز بعد برگردیم! فقط برای ۵ دقیقه مکث کنیم!
تا متوجه بشویم چه چیزی موجب خشم من شد؟ چه چیزی را می‌خواهم درخواست کنم که تغییر داده شود؟ هدف من برای آرام کردن خودم و این شرایط چیست؟
معمولاً باور نمی‌کنیم که چقدر تاثیر‌گذار است؛ پس حتماً یکبار امتحان کنیم.
و موقع بیان مسائل‌مان از آنچه اتفاق افتاده صحبت کنیم؛ از اینکه "این موقعیت با من اینکار رو کرد" استفاده کنیم.
مثلاً: صدات که بالا رفت، نتونستم ادامه بدم، درون آشوب شد، بدنم لرزید.
جملات‌مان را با فاعل "اول‌شخص" شروع کنیم. یعنی با "من" !.
از واژه "تو" دوری کنیم چون بار زیادی از مقصر دانستن، زیرسوال بردن داره!
یادمان باشد، دعوا مخصوصاً از این نوعش، هرگز پایدار نیست. بنابراین از حرفی که موجب خراب شدن بیشتر، یا سواستفاده از درد‌ودل‌های طرف مقابل‌مان است؛ دوری کنیم.
وقت دعوا حتی برای یک‌ثانیه مکث کنیم تا به روز‌های خوب‌مان فکر کنیم(در حد یک ثانیه) ، شاید اون روزها احترام داشته باشند و ارزش سکوت کردن، شنیدن و همدلی کردن را به ما برگردانند.
در آخر یادتان باشد:
این راه‌ها برای خفه کردن خودتان نیست! این راه‌ها برای رسیدن زودتر به خواسته خودتان است. اینکه شما حرف بزنید امّا بدون آسیب زدن و بدتر کردن شرایط!
امیدوارم مفید بوده باشه?
