بعضی هامون تا یه سنی و بعضی دگ تا آخرعمرمون از یه سندروم رنج میبریم !! " سندروم دریغ کردن احساسات " که باعث میشه به کسی که محو زیبایی هاش میشیم ، نگیم چقدر زیباست !! از کسی که واقعا مستعده ، حمایت نکنیم !! به کسی که حالمونو خوب میکنه نگیم وجودش چقدر نعمت بزرگیه !! واسه کسی که واقعا هنرمنده کف و سوت نزنیم !! به کسی که تو دلمون قندآب میکنه و موقع خوندن پیام هاش لبخندی تا بناگوش تحویل میدیم ، نگیم که چقدر روزهامون باهاش قشنگ تر میگذره !! به کسی که صدای فوق العاده ای داره ، ری اکت چشم قلبی ندیم !! . . اصلا میخوایم این توپی که جلو پامونه رو به هرجایی شوت کنیم الا چهارچوب دروازه ... که مبادا کسی با شوت کردن احساسات و انرژی های مثبتمون و گل شدنش ، گل از گلش بشکفه !! که مبادا یه چند ساعت و چند روزی با حرف به حرف و کلمه به کلمه ی جملاتمون ، خوشحال باشه و کیف کنه !! . . یعنی اون غرورِ لعنتی ، اون ترسِ ابراز احساسات به شکل تام ، اون بخیل بودن تو حمایت و همدلی ما رو به مهدی طارمی ترین ورژن خودمون تبدیل میکنه !! . . درصورتی که اگه این توپه گل بشه ، همه چی ازاینی که هست قشنگ تر میشه ... به هم نزدیکتر میشیم !! واقعی تر میشیم !! و انقدر همه چیز رو پنهون و برای دل خودمون نگه نمیداریم ... !! آره خلاصه :)♡
