لینک کانال تلگرامیم که یادداشت‌ها و مطالب مربوطه رو داخلش میذارم:
https://t.me/cinemaandamirali
یادداشت من درباره دامبو ۲۰۱۹:
این فقط حرف من نیست که تیم برتونِ جادوگر دیگر حال و حوصله سابق را ندارد.
منکر نمی‌توان شد که برتون مرد بزرگی در سینما و انیمیشن استاپ موشن است.
او کارهای بزرگی کرده و سینمای فانتزی تا ابد مدیون وی است.
اما این بی‌حوصلگی به خاطر پیر شدن یا تکراری شدن این کار (فیلم‌سازی و در کل تولید اثر هنری-تجاری) سراغش آمده و سبب شده تقریبا بعد از آلیس ۲۰۱۰ در تمام آثار برتون (حتی فیلم خوبی مثل چشمان بزرگ) این موضوع را ببینیم.
جادو باید روح داشته باشد و تیم برتون گرچه شعبده‌باز چیره دستی است اما جادوهایش روح و طراوت گذشته را ندارد.
البته می‌شود برای فرانکن وینی ۲۰۱۲ استثنا قائل شد!
به هرحال این موضوع در آخرین فیلم سینمایی و بلند او بیشتر به چشم می‌خورد.
همکاری دوباره با والت دیزنی و تبدیل انیمیشن کلاسیک به یک فیلم سینمایی پر از جلوه‌های ویژه کامپیوتری.
این ترکیب در آلیس عالی جواب داد ولی در دامبو نمی‌توان چنین ادعایی داشت.
البته منظورم این نیست که آثار جدید تیم برتون تماشایی نیستند ...
فیلم‌های او هر ضعفی داشته باشند به نحوی ساخته شده‌اند که مخاطب وقتی پای آن نشست تا تمام شدن آن نتواند برخیزد. (این حتی درباره سیاره میمون‌ها هم صادق است!)
همچنین بزرگ و کوچک و پیر و جوان هم ندارد، همه با دل و جان از تماشای آثار تیم برتون لذت می‌برند و احساسات پاک‌شان قلقلک داده می‌شود.
برتون جادوگر است حتی اگر پیر و ضعیف شده باشد.
در دامبو تقریبا همه چیز معمولی است.
داستان معمولی، موسیقی معمولی و جلوه‌های کامپیوتری که به خصوص در طراحی محیط و اوایل فیلم بسیار توی ذوق می‌زند.
فیلم‌برداری و قاب‌های تصویر به درخشانی چند اثر قبلی نیست اما قابل قبول است و چند شات درخشان و چند حرکت تیم برتونی فوق‌العاده در تدوین حسابی مخاطب را به وجد می‌آورد. (حرکت سیال دوربینی که آسمان را نشانه گرفته از سیرک جدید به خانه جدید دامبو در انتهای فیلم.)
از طرفی یک شخصیت منفی محشر با بازی مایکل کیتون داریم که هر بار در قاب وارد می‌شود تصویر را برای خودش می‌کند.
اوا گرین که طبق معمول قوی ظاهر شده و باز هم باعث افزایش لول فیلم شده است.
دنی دویتو که قبلا در ماهی بزرگ هم رئیس سیرک بود و این‌بار کمی بدجنس و مکار و کمی احمق‌تر به نظر می‌رسد ولی همچنان دوست داشتنی و مناسب نقش است.
کالین فارل با تمام وجود غمگین، زمخت و یک دست است! و به نظرم نداشتن یک دست را توانسته آن‌قدر طبیعی دربیاورد که اگر اولین فیلمی است که از او می‌بينيد شاید واقعا فریب بخورید.
بچه‌ها اما زیاد درخشان نیستند. سعی خودشان را می‌کنند و همین ستودنی است.
خود دامبو که با آن طراحی پر جزئیات و چشمان درشت معصوم سبب می‌شود قلبتان سرشار از اکلیل و درخشش شود و این فیلم در کنار نگهبانان کهکشان ۳ جیمز گان از آن دست فیلم‌هایی است که حداقل به من یک نفر گوشزد کرد باید با موجودات زنده‌ی غیر انسان درست رفتار کنم؛ چه راکون باشد چه فیل.
دامبو یک فیلم خانوادگی است و تماشای آن در کنار خانواده لذتی دو چندان دارد و خودش هم درباره کنار هم جمع شدن خانواده‌هاست؛ می‌خواهد سیرک خانواده مدیچی باشد یا پدر بیوه و از جنگ برگشته‌ای که می‌خواهد با دختر و پسرش اُخت شود یا یک مادر و بچه فیل که با وجود سختی‌های زیاد دوباره به یکدیگر می‌رسند.
سیدامیرعلی خطیبی
