ما باید به نقطهای برسیم که یقین کنیم زندگی بدون امام نوعی از مردگی است. امام معصوم، حقیقت و معنای زندگی است. این همان نکتهای است که با عنوان محضر امام مطرح میکنیم. باید تمام زندگی ما در حضور امام سپری شود. شاید این حرف مقداری سنگین و مبهم باشد اما اگر به هردلیل به حقیقت آن دست پیدا نکنیم از معنای واقعی زندگی محروم ماندهایم و در نتیجه هرچه که در زندگی به دست آوریم بیحاصل و بیخاصیت خواهد بود؛ از مدرک و ازدواج و ثروت و فرزند و هر نوع خوشبختی ظاهری، پوچ و بیمبنا خواهد بود. حال چگونه میتوانیم به این حضور دست پیدا کنیم.
سه مرحله پیش روی ماست:
در بحث امامشناسی باید وقت جدی و روزانه بگذاریم. زیاد درباره ویژگیهای امام بیندیشیم و درباره نقلها و متنهایی که درباره ائمه معصومین (علیهمالسلام) به ما رسیده غور و تفکر کنیم. یکی از بهترین اسناد، زیارت جامعه کبیره است.
در مرحله بعد به لحاظ ذهنی و روانی باور کنیم امام معصوم (علیهالسلام) یک موجود واقعی است. قرارداد و استعاره نیست. روی صفحههای کتاب و متنها نیست. او حیات حقیقی دارد.
در مرحله بعد به نقطهای برسیم که تماما حالات و سکنات ما در تبعیت از امام باشد. اصلا بدون الگو و سرمشق امام کاری نکنیم. پایمان را در تمام احوالات زندگی دقیقا جای پای امام بگذاریم. اینگونه حضور در محضر امام را تجربه خواهیم کرد. انشاءالله
