خاطرم هست برای سخنرانی فرهنگی، راهی یکی از روستاها بودم. ماشین نبود پس با وانتبار یکی از سازمانها عازم شدم. در گردنههای کوهستانی روستا، راننده که جوانی صادق و ساده بود پرسید به نظر شما اگر آقای رئیسی رئیسجمهور شود چه چیزی گیر ملت میآید. خردادماه 1400 بود و قرار بود بعد از اتمام دوره 8 ساله حسن روحانی، رئیسجمهوری تازه سکاندار پاستور باشد.
فرصتِ تحلیل نبود پس ساده و سریع جواب دادم. گفتم چهبسا رئیسی و یا هر فرد دیگری نتواند با انباشت برخی مشکلات معظم اقتصادی، کار سریعالسیری انجام دهد اما معتقدم او اگر بیاید حداقل یک کار نجاتبخش را به درستی انجام خواهد داد و آن خارجکردن کشور از شکاف فزاینده و متکبرانه بین مسئولان و مردم خواهد بود.
نیازی به مثال و تحلیل نبود. هم همان جوان راننده و هم همه مردم کاملا حس میکردند که حسن روحانی، فضای سیاست را به آنچنان تشریفات و بالانشینی و فاصلهگیری سوق داد که حتی برای بازدید از یک کارخانه هم با لندکروز وارد خط تولید میشد و یا عمده افتتاحهای خود را از پشت میز و از طریق ویدئوکنفرانس به انجام میرساند. هرچند بهانه، کرونا بود و احتمال آلودهشدن رئیسجمهور که باید جانش حفظ میشد؛ و البته که معروف بود در آن ایام در هیچ مجموعه و اجتماعی حاضر نشده و از بیم ویروسِ قاتل، از کاخ ریاستجمهوری خارج نمیشود.
تفرعنِ حاکم بر روحیه برخی دولتمردان ایرانی، در طول سالهای منتهی به آغاز ریاستجمهوری رئیسی، روی اعصاب مردم بود و ملت مظلوم را آزار میداد؛ ملتی که چند ده سال قبل برای فرار از فرعونمآبی رژیم پهلوی و تجملگرایی درباری، دست به انقلاب زده بودند، حالا سخت شاکی و ناراضی، به حقوقهای نجومی و مصاحبههای بالابهپایین خیره مانده بودند.
گفتم رئیسی اگر بیاید حداقل این یک فقره را اصلاح خواهد کرد. البته اعتراف میکنم در آن لحظات هرگز پیشبینی نمیکردم سید خدمتگزاران، شهیدِ جمهور، اینچنین مرزهای مردمیبودن را درخواهد نوردید و هزاران صحنه بکر از ملاقاتهای صادقانه و متواضعانه با مردم رنجدیده از خود به یادگار خواهد گذاشت. آنچنانکه پس از شهادت او در کوهستانهای بیرحم جنگلی، در تشییع او در قم و تهران و مشهد، انواع متکثری از مردم کوچه و خیابان، اشکریزان و نالهکنان حاضر باشند و در فراق او مصیبتخوانی کنند.
اگر امروز آن جوان راننده را که البته اینک 4 سال، بر سناش افزوده شده ببینم یک جمله خواهم گفت:
سید ابراهیم رئیسی، جوری سیاست را مشق کرد که امروز بسیاری از مردم شهر و روستا با او عکس یادگاری دارند.
او الگوی سیاستورزی مردمی بود؛ همان الگوی درخشانی که حکومتی برآمده از انقلاب، به آن محتاج است.
